Over Nico Dijkshoorn en zijn moeder Nel.

Nico Dijkshoorn is bij bijna iedereen wel bekend, als huisdichter bij DWDD.
Daarnaast treedt hij ook op met een eigen programma in diverse theaters en schrijft hij columns.
Maar behalve dat, heeft hij ook boeken geschreven, waaronder boeken over zijn familie.
Het boek over de jeugd van Nico met daarin een belangrijke rol voor zijn vader Klaas , Nooit ziek geweest, verscheen eerder.
Dit boek, Ooit gelukkig, zou een boek over zijn moeder moeten worden,, heb ik begrepen, maar toch is er een grote rol weggelegd voor Nico Dijkshoorn zelf. Over de tia's die hij heeft gehad en de angsten die hij daaraan heeft overgehouden.
En over hoe hij omgaat met het verlies van zijn moeder.

Het boek begint met een proloog, over het interview dat Matthijs van Nieuwkerk had met Dijkshoorn na het verschijnen van zijn eerste boek.
"In het tehuis waar je vader nu woont, daar woont een lul, denken wij na dit boek." (de vader van Nico had Alzheimer)
Hiermee is de toon gezet.
Hij heeft niet alleen een boek geschreven over zijn eigen vader, maar ook over de vader van zijn broers, de man van zijn moeder, de opa van zijn kinderen, de vrienden van zijn vader.
En nu dan een boek over zijn moeder Nel, een vrouw die altijd in de schaduw van zijn vader heeft geleefd. Althans, dat is de mening van Nico zelf. Hij had gewild dat zijn moeder, met haar talenten, meer van haar eigen leven gemaakt had. Maar dat is een subjectieve mening, want misschien was Nel zelf wel heel gelukkig in de schaduw van haar man.
Ook Nel woont in een verzorgingstehuis, ze heeft verschillende tia's gehad en kan niet meer alleen wonen. Voordat hij ziek werd, heeft Klaas drie jaar voor haar gezorgd. Voor een man die door zijn zoon egoïstisch en een narcist genoemd wordt, toch wel heel lief. Al ging dat dan wel met de nodige ruzie s' gepaard.
Nel weet niet veel meer, haar drie zoons gaan regelmatig bij haar op bezoek en Nico beschrijft heel plastisch, hoe die bezoeken verliepen.
Is Nel ooit echt gelukkig geweest in haar leven?
De titel van het boek, evenals de aparte cover, wijzen op de tijd die ze als kind in Zwitserland doorbracht en waar ze, naar eigen zeggen, echt gelukkig was.
Een ontroerend moment is , wanneer Nico en zijn broers Nel meenemen voor een laatste bezoek aan zijn vader, met wie het op dat moment erg slecht gaat. Ze zijn bang dat Nel Klaas niet meer zal herkennen, tenslotte is Klaas volgens Nico alleen nog maar een zak botten.
Maar als Nel binnenkomt ziet ze niet hoe hij eruit ziet, ze ziet alleen nog maar haar man, de man van wie ze houdt en met wie ze ze al zolang is getrouwd.
Ze legt haar hand op zijn schedel. wrijft de botten, strijkt over zijn arm en zegt: "Ja Moosie, Nel hier, ik ben zo blij dat ik je zie."
En Klaas , die al zolang alleen maar stil in zijn bed ligt, reageert, hij kreunt en beweegt zijn benen. Hij herkent zijn vrouw.
Als Nico later thuiskomt bij zijn vriendin Tanja, moet hij huilen. Om zijn moeder, omdat ze zijn vader heeft getroost, omdat ze zo lief is.
Nog een mooi moment is wanneer ze later samen na het overlijden van hun ouders, de as van Klaas en Nel gaan uitstrooien in het bos, bij de klimboom, op de plek waar ze zo vaak met hun ouders zijn geweest.
Al gaat dat wel met de nodige strubbelingen gepaard.

Een ander deel van het boek gaat over Nico zelf, over de tia's die hij heeft gehad, de angsten en paniekaanvallen die hij daaraan overgehouden heeft. En de grote steun, die Tanja daarbij voor hem is.

Ooit gelukkig is goed en vlot geschreven, voornamelijke in spreektaal, je "hoort " als lezer Nico als het ware vertellen.
De schrijver noemt het zelf in een interview een familiekroniek, maar daar kan ik me minder in vinden, daarvoor is het boek te fragmentarisch geschreven.
Een conclusie van Dijkshoorn is dat hij eigenlijk niets over zijn moeder weet, omdat hij haar nooit vragen heeft gesteld.
Een andere conclusie van de schrijver aan het einde van het boek is dat hij niet op zijn vader wil lijken. hij zou minder egocentrisch willen zijn, meer naar anderen en vooral ook naar zijn eigen kinderen willen luisteren.
Het schrijven van de boeken is voor Nico Dijkshoorn daardoor waarschijnlijk therapeutisch en zinvol geweest.