Mooi verhaal met hier en daar wat minpunten in de schrijfstijl.

Emuna Elon is een Israelische schrijfster, die opgroeide in Jeruzalem en New York.
Ze was finaliste voor de National Jewish Book Award. Ze won de Gold Book Prize van de Book Publishers Association, de Aminach Prize, en de Prime Minister’s Prize.

In “Sonja’s zoon” maken we kennis met Joel Blum, een Israelische schrijver, die met zijn echtgenote Amsterdam bezoekt.
Hij gaat onder meer naar het Joods Historisch Museum.
Daar ziet hij, tot zijn stomme verbazing, in een filmfragment, zijn eigen moeder, met een baby op de arm. Het vreemde aan dat beeld is, dat hij niet die baby is.
Joel gaat later terug naar Amsterdam om de geschiedenis achter de foto te achterhalen.
Hij heeft sterk het gevoel dat hij dit moet doen om het verleden van zijn moeder te begrijpen en zijn eigen identiteit te vinden.

Wat opvalt in “Sonja’s zoon” is de schrijfstijl.
Het boek bestaat uit tamelijk korte leesfragmenten en lange zinnen wat een beetje de vaart uit het verhaal haalt. Ook de gedetailleerde beschrijvingen zijn zo nu en dan teveel van het goede, er blijft weinig te raden over.
Het heen en weer springen in de tijd geeft het verhaal de nodige spanning, maar zorgt er ook voor dat het boek niet aldoor even gemakkelijk te lezen is.
Sonja’s zoon bevat uitgebreide beschrijvingen van het Amsterdam uit de jaren waarin het boek zich afspeelt, met daarin alle bekende situaties, zoals bijvoorbeeld ramen zonder gordijnen, bruggetjes, koffieshops , de grachten , de vele geparkeerde fietsen enzovoort.

“Joel heeft zijn kamer verlaten en hij loopt, loopt door al die ondraaglijke schoonheid van de stad, totdat hij blijft staan op een van de bruggetjes over de Keizersgracht, tegen de stijlvolle brugleuning aan, tussen de geparkeerde fietsen.”

Ook vinden we bijvoorbeeld uitgebreide beschrijvingen over de geschiedenis van Nederland als waterland. De beschrijvingen zijn soms zo uitgebreid, dat het lijkt, alsof ze uit een informatie folder over Nederland komen.

“Meer dan 40 % van het oppervlak van dit bijzondere land bestaat uit polders, oppervlakken die vroeger aan de zee toebehoorden, totdat ze haar ontnomen werden en drooggemalen zijn door leden van het Nederlandse volk met behulp van een gecompliceerd systeem van sluizen en dijken en sloten en windmolens.”

En dan zijn daar natuurlijk de – nog steeds – aangrijpende beelden van de joden in de oorlog, zoals onder meer de jodenster, de razzia’s , de deportaties.
Al snel tijdens het lezen laat het zich raden, waar het verhaal naartoe gaat, waardoor het verrassingseffect teniet gedaan wordt en dat is jammer.
Toch is “Sonja’s zoon” uiteindelijk een mooi en ontroerend boek, zeker het lezen waard.