Een verhaal vol plottwists

Wauw. Wat een plotwendingen. Ik moet eerlijk bekennen, toen ik begon met het lezen van Zeven Perfecte Dagen, had ik niet direct hoge verwachtingen. Ik vond vooral dat het verhaal zich veel te langzaam ontwikkelde. Toch werd mijn nieuwsgierigheid gewekt en wilde ik het leven van Sarah Mackey graag blijven volgen. En dus las ik verder. En dit werd beloond. In dit artikel vertel ik je waarom.

Plottwist na plottwist...

Jill Mansell, bekend van o.a. Ik zie je op het strand, noemde Zeven Perfecte Dagen het ultieme niet-weg-te-leggen-boek. Persoonlijk ben ik het daar niet helemaal mee eens. Vooral de eerste hoofdstukken zijn weinig meeslepend. De voornaamste reden hiervoor is dat hetgeen wat in de eerste hoofdstukken beschreven wordt al duidelijk is voordat je begint met lezen.

De flaptekst geeft namelijk een uitstekende weergave van de situatie: Sarah, een vrouw van midden dertig die in scheiding ligt met de vader van haar kinderen, komt tijdens haar vakantie in Engeland de man van haar dromen tegen, namelijk Eddie David. Ze wordt verliefd. Hij ook. Ze hebben zeven perfecte dagen samen en Sarah is ervan overtuigd dat deze man de rest van haar leven bij haar blijft. Maar vanaf het moment dat ze afscheid nemen omdat hij op vakantie naar Spanje gaat, hoort ze niks meer van hem. Mannen die niet terug appen… een veelvoorkomend fenomeen, nietwaar?

Omdat ik over het algemeen een vrij nieuwsgierige lezer ben, besloot ik toch verder te lezen. Hopend dat er een andere reden was voor het nalatige gedrag van Eddie. En gelukkig, er kwam een moment in dit verhaal waarbij ik wél werd meegesleept door Zeven Perfecte Dagen. En zodra ik dit moment bereikt had, kon ik letterlijk niet stoppen met lezen. Ieder hoofdstuk werden er nieuwe verhalen onthuld en het verhaal ontwikkelde zich opeens ontzettend snel. Wat een contrast met de eerste paar hoofdstukken! Steeds wanneer ik zeker wist te weten welke kant het verhaal op ging, gaf schrijver Rosie Walsh weer een andere draai aan het verhaal. Hierdoor bleef het interessant tot de laatste bladzijde.

Een dubbele laag

Zeven Perfecte Dagen vertelt niet alleen het verhaal van Sarah en Eddie. Langzaam maar zeker kom je er als lezer achter dat Sarah nog een ander verhaal met zich mee draagt. Zonder al teveel weg te geven: deze gebeurtenis blijkt 19 jaar na dato extreem veel invloed op haar leven én haar leven met Eddie te hebben. Naarmate het verhaal vordert, wordt er ook steeds meer gebruik gemaakt van verschillende stijlen (er worden meerdere brieven geschreven) en perspectieven. Dit zorgt ervoor dat de nieuwsgierigheid gewekt wordt en hiermee wordt het dan toch dat niet-weg-te-leggen-boek.

Uiteindelijk krijgen we zelfs [spoiler alert] een paar hoofdstukken vanuit Eddie’s perspectief voorgeschoteld. Dit boek blijkt vol te zitten met plottwists, schokkende wendingen en onthullingen. Toen ik begon met lezen deed het me denken aan Voor Je Weggaat van Clare Swatman denken. Toen ik klaar was met lezen, realiseerde ik me dat dit eigenlijk ook wel wat wegheeft van de boeken van Liane Moriarty.

Eindoordeel: Al met al ben ik zeker onder de indruk van dit verhaal. Zeker als ik bedenk dat dit een debuutroman is, kan ik stellen dat Rosie Walsh iemand is om in de gaten te houden. Naar mijn mening is dit een boek dat goed past bij een heerlijke zomervakantie. Op het strand, met de blote voeten in het hoge gras of met een ijsthee op het terras. Ik geef Zeven Perfecte Dagen 3 van de 5 sterren.