Fatale herkenning – Amsterdamse misdaadliteratuur

Nadat ik alle boeken van Baantjer heb gelezen (en velen zelfs overgelezen) kan ik mezelf wel typeren als een echte fan van Amsterdamse detectives. Wat mij vooral aantrekt in detectives is het meepuzzelen, meezoeken naar de oplossing, het mee oplossen van de misdaad. Toen ik op de Hebban site de naam Joop van Riessen zag, waarbij de vergelijking werd gemaakt met Baantjer, ben ik een boek van hem gaan lezen. En geheel willenkeurig werd dit Fatale herkenning.

Joop van Riessen is voormalig hoofdcommissaris van Politie in Amsterdam. Daarna is hij als algemeen adviseur verbonden geweest aan het COT Instituut voor Veiligheids- en Crisismanagement te Den Haag. Zijn boeken zijn geïnspireerd op de tijd die hij bij de politie heeft gewerkt. In dit boek heeft hij in het nawoord een persoonlijke beschouwing opgenomen over hoe hij naar de problematiek kijkt van slachtoffers die daders worden.

Een lang verhaal kort

Kim de Winter woont als ongehuwde, alleenstaande moeder samen met haar dochter Anouk. Als zij met haar dochter over straat loopt, wordt ze omver gelopen door de overvaller van een brasserie en ze herkent in hem haar voormalig krantenbezorger Mo. Hij dreigt haar direct haar en haar dochter te zullen vermoorden als zij met de politie praat en Kim vreest vanaf dat moment voor hun leven.

Als Kim op een avond aan het werk is als visagiste bij Pauw&Witteman ontmoet ze Anne Kramer, die door hoofdcommissaris Eerenberg is gestuurd om in het programma plaats te nemen. Door het merkwaardige gedrag van Kim komen de vrouwen in gesprek en vertelt Kim wat er is gebeurt. Anne ziet de angsten van de vrouw en onderneemt meteen actie. Zij belooft dat de recherche contact met haar zal opnemen. Deze rechercheurs nemen het verhaal van Kim echter niet serieus, waardoor Kim en Anouk onbeschermd achterblijven. Ondertussen wordt zij steeds geschaduwd en bedreigd door Mo.

Mo en zijn vrienden zitten niet stil en beramen nieuwe overvallen. Bij een dubbele overval gaat alles mis en eindigt het in een gijzeling, met alle gevolgen van dien.

Personal touch

In de eerste plaats: leuk om een nieuwe schrijver van Amsterdamse misdaadliteratuur te hebben gevonden! Voor mij is dat altijd heerlijk genieten en mezelf als mede-rechercheur wanen in de strijd tegen de criminaliteit. Ook het verhaal is origineel en doet heel realistisch aan.

Een minpunt aan de schrijfstijl van Baantjer zie ik ook terug bij Van Riessen, namelijk de manier van vertellen van de omgeving. Mij spreekt een boek altijd meer aan als de auteur mij iets laat zien, in plaats van vertelt (show, not tell). Een voorbeeld dat me goed is bijgebleven is dat Anne op enig moment een mooie tuin in loopt. Mij wordt de tuin niet getoond (de bloemen, bomen, gras, vogels, geuren, enzovoorts) maar het wordt afgedaan met een enkel woord. En als dat op meerdere plaatsen in een roman gebeurt, is dat jammer voor de beleving van het verhaal.

Daarnaast vind ik het persoonlijk jammer dat voor de lezer de misdaad al is opgelost voordat de recherche überhaupt het onderzoek start. In dit verhaal is de spanningsboog veel meer geschreven vanuit de veiligheid van Kim en Anouk, dan vanuit het oplossen van de misdaad. Dat de politie het nog niet weet, lijkt een bijzaak, aangezien de lezer allang weet dan Mo en zijn vrienden de overvallen plegen.

Al met al vind ik het een fijn boek en zal, als fan van de Amsterdamse misdaadliteratuur, zeker nog eens iets van deze auteur lezen.