Niet mijn ding

Ik keek heel erg uit naar dit boek, vooral na Simon vs, dat nog altijd één van mijn favoriete contemporary teenage romances is. Helaas viel dit boek toch een beetje tegen en ik durf niet te zeggen of dat aan mij of aan het boek ligt. Wellicht ligt het aan ons allebei een beetje.

Allereerst liggen Leah en ik elkaar niet zo. Ik heb absoluut niet het hart op mijn tong liggen, maar de manier waarop Leah met alles omgaat staat zo ver bij mij persoonlijk vandaan en ligt dusdanig in mijn allergie-sfeer dat ik me er eigenlijk vooral aan ergerde. Het grootste deel van het plot van het boek wordt veroorzaakt door Leah's onmogelijkheid om eender wat met eender wie te communiceren. En dat is helaas een van mijn grootste irritaties in dit soort boeken.

Daarnaast vond ik Leah's manier van praten bij vlagen erg plat. Ik weet niet of dat puur door de vertaling komt, of dat dit ook in het Engels zo is, maar het taalgebruik sloot absoluut niet aan bij de manier waarop ik dingen uitspreek of benoem. Het voelde voor mij als bij vlagen erg grof en het woordgebruik weinig creatief. Ik snap dat schelden één van Leah's dingen is, maar het was niet alleen dat. Haar taalgebruik viel bij mij gewoon niet erg lekker.

Ten slotte vond ik het ook jammer dat heel veel relatie-opbouw niet in dit boek gebeurt, maar eigenlijk al eerder gebeurd is. Ik kan me niet meer herinneren of dat in Simon was, maar aangezien het boek als op zichzelf staand wordt gepresenteerd hoef ik daar ook niet naar te kijken. Heel veel dingen die mij interessant geleken hadden, waren al gebeurd voor het begin van dit boek, worden heel summier benoemd of worden uiteindelijk helemaal niet meer beschreven. Persoonlijk vind ik dat jammer. Ik ben een emotie-lezer en juist deze scenes hadden mij emotioneel betrokken kunnen maken bij het verhaal.

Al met al dus voor mij helaas een minder boek. Maar ik ga moedig door naar het volgende!