Sterk mysterie, maar weinig emotie

Net als het eerste deel in deze serie, leest ook dit deel bijzonder vlot en makkelijk weg. Dit is daadwerkelijk het soort boek dat me er aan herinnert dat Nederlands, of Vlaams, best een mooie taal kan zijn en dat je er behoorlijk wat mooie dingen mee kan doen. De zinnen lopen heel lekker, het voelt nooit saai of eentonig aan en er wordt echt gebruik gemaakt van alle mogelijkheden die het Nederlands te bieden heeft.

Daarnaast is het op zichzelf staande mysterie in dit boek beter uitgewerkt dan het mysterie in het eerste boek. Het kent een heel duidelijke kop en staart en is veel minder chaotisch. Hoewel we als lezer veel meer weten dan de karakters, zitten er ook voor ons nog wel een aantal leuke verrassingen in het plot, hoewel ze niet heel moeilijk aan te zien komen zijn als je dit soort boeken vaker leest.

Wat ik in dit deel wel jammer vond, was dat de personages wat minder goed uit de verf kwamen. Ik kan er mijn vinger niet precies op leggen wat het was, maar ik merkte dat ze me minder deden. Ik denk vooral omdat de emotionele ontwikkeling van de karakters nauwelijks aanwezig is. Hoewel de karakters nieuwe dingen, trucjes en skills ontwikkelen, gebeurt er emotioneel gezien maar heel weinig, iets wat ik toch wel ongelooflijk jammer vind.

En juist omdat het op zichzelf staande mysterie dit boek goed in elkaar zat en duidelijk was afgebakend, had ik ook het gevoel dat het overkoepelende plot niet echt vooruit kwam en er aan de zijlijn maar een beetje bijgehaald werd. De verhaallijnen klikten niet allemaal mooi samen en daardoor voelde het boek niet echt als een geheel.

Nog steeds een vlot lezend en amusant boek, maar ik had van dit deel, zeker na het eerste deel, toch wel iets meer gehoopt en verwacht.