Opgelucht

Toen ik een paar weken geleden van mijn broertje een boekenbon van 10 euro in mijn handen gedrukt kreeg, hoefde ik geen moment te twijfelen wat ik ermee zou doen. Ik had net het tweede boek van Harry Potter uit en had ongelooflijk veel zin om verder te lezen. Helaas duurde het aanvragen van het boek iets langer dan gehoopt en kon mijn moeder het pas zondag meebrengen.

Maandagochtend ben ik er gelijk in begonnen en net als de voorgaande boeken leest ook het derde deel heerlijk weg. Ik vind het heel tof hoe met elk boek de wereld van Harry Potter verder wordt uitgebouwd. We leren nieuwe wezens kennen, nieuwe spreuken, nieuwe vaardigheden. Met elk boek wordt onze horizon, en die van Harry, een klein stukje breder.

Het grootste deel van dit boek bestaat echter uit losse gebeurtenissen en beschrijvingen van het schooljaar. En op ongeveer 70 bladzijdes voor het einde vroeg ik me af of de epische apotheose, die de eerdere boeken wel allebei hadden, nog zou komen. Ik was al bijna bang om te moeten opschrijven dat dit deel me, zeker nadat zoveel mensen het als hun favoriet bestempeld hadden, toch wat tegenviel.

En toen kwamen de laatste 70 bladzijdes. Heel veel puzzelstukjes vielen op hun plek en de zorgvuldig opgebouwde verhaallijn, waar elk van de kleine stukjes belangrijk blijkt te zijn, komt volledig tot zijn recht. Ik heb het boek dan ook met een glimlach dichtgeslagen en kan niet wachten om het volgende deel aan te schaffen en weer verder te lezen.