Sfeervol liefdesverhaal

Ik heb nog geen enkel boek van Maggie Stiefvater gelezen dat me echt teleurstelde. Het ene boek is net iets meer mijn smaak dan het andere, maar ze hebben allemaal een voor mij heel belangrijk element gemeen: Ze kennen een hele sterke sfeer. En het is die sfeer die ervoor zorgt dat je jezelf onderdeel van het verhaal voelt, ook als je niet altijd helemaal snapt wat er nu PRECIES gebeurt.

Dit boek, het tweede boek dat Maggie gepubliceerd heeft en bedoeld als tweede deel van een trilogie, waarvan het derde deel waarschijnlijk niet meer komt, is daarin geen uitzondering. Al in het eerste hoofdstuk wordt een sterke sfeer neergezet en die wordt doorgetrokken tot aan de allerlaatste bladzijde. Het is een hele andere sfeer dan de sfeer in het eerste boek, veel duisterder, donkerder en vooral bedreigender. Het is duidelijk dat er iets in de lucht hangt en het niet veel goeds in de zin heeft.

In dit boek wordt het karakter James, de beste vriend van Dee, verder uitgewerkt. Als geen ander is Maggie in staat om realistische, imperfecte karakters te maken met kleine dingen die ze echt tot leven brengen. James is daarin niet anders en hetzelfde geldt voor de Faerie met wie we in dit boek te maken krijgen. Het zijn geen karikaturen, geen cardboard copies. Het zijn mensen. Echte mensen.

En hoewel het plot niet altijd even duidelijk is (en mijn huidige vermoeidheid zal daar niet bij helpen) omdat er heel veel gebeurt en niet alles on page plaatsvindt, is het een boek dat ik moeilijk weg kon leggen. Het las makkelijk weg, waarbij het taalgebruik de sfeer echt ondersteunde, en het bleef continue boeiend.

Het boek eindigt niet echt met een cliffhanger, net als het eerste deel dat niet deed, maar ik was toch heel benieuwd geweest naar deel 3. En ik ga deze twee boeken ook zeker nog een keer herlezen, als ik iets minder moe ben.