Mooie Afronding

Een klein, objectief deel van mij vraagt zich af of ik het boek niet een ster te veel gegeven heb, maar de tranen die over mijn wangen stromen en de glimlach die rond mijn lippen danst bewijst het tegenovergestelde. Ik had dit afscheid van Feyre en Rhys nodig, ik had dit momentje van herstellen, van helen, van hoop nodig. Ik had de erkenning van de littekens, de pijn, maar ook het nog bestaan van de toekomst nodig.

Als muziektherapeut zijn er te veel aspecten in dit boek om op te noemen die me ergens diep in mijn ziel raakten. De beeldende therapiesessies, de kracht van kunst, het helende effect van mensen om je heen hebben die je lief hebt. Het boek beschrijft talloze manieren waarop mensen omgaan met verdriet en rouw, met tegenslagen en pijn, met littekens en dingen die nooit meer worden zoals ze waren.

Het is fijn om te lezen dat sommige mensen langzaamaan manieren vinden om verder te gaan, om hun leven weer op te pakken en om te genieten van het moment, van de kansen die ze krijgen, van de toekomst die nog op ze wacht. En het is pijnlijk herkenbaar om te lezen hoe sommige mensen de tijd uit het oog verloren zijn en niets meer voelen.

Ik heb altijd een band met Nesta gehad, wellicht omdat we meer op elkaar lijken dan ik publiekelijk wil toegeven, en het ene hoofdstuk in dit boek vanuit haar POV was veel te herkenbaar. Ik kan niet wachten om haar verhaal te lezen en ik weet nu al dat ik eraan kapot ga. Niemand kan mij kapot maken zoals Sarah J. Maas en ik kijk er elke keer weer naar uit om het haar te laten doen.