Simpel, doeltreffend en ontroerend mooi

Dit boek staat al heel wat jaren in de kast. Ik heb het ooit eens gekocht in Rotterdam volgens mij, toen ik daar nog woonde en studeerde. Het heeft dus twee verhuizingen overleefd. Het soort boek dat net interessant genoeg is om niet weg te doen, maar ook weer niet interessant genoeg om op te pakken. Tot vandaag. Ik zocht een korte snelle read om op één werkdag uit te lezen en kwam bij dit boek uit. Ik was er niet op voorbereid dat ik uiteindelijk huilend in de bus zou zitten.

Het uitgangspunt van dit verhaal is simpel: Alex stapt dronken in de auto van zijn moeder om zijn vader eens te gaan vertellen wat hij nu eigenlijk vindt van diens relatie met Alex' basisschooljuf. Het loopt niet goed af. Voor de tuinkabouter. Alex komt er met een taakstraf vanaf. Een taakstraf die hij door mag brengen in het verzorgingstehuis met meneer Sol.

Wat begint als een taakstraf en een verplichting, groeit al snel uit tot iets moois en betekenisvol. Meneer Sol weet Alex op precies de juiste plekken te raken en gedurende het boek zie je Alex groeien en ontwikkelen en een steeds mooier mens worden. Maar Alex is niet de enige die verandert. Ook meneer Sol bloeit langzaamaan steeds verder open dankzij Alex.

En uiteindelijk ontstaat een vlot geschreven verhaal, dat vooral gaat over twee mensen die veel van elkaar kunnen leren en houden. Het gaat over vasthouden, loslaten en nooit helemaal laten gaan. En het gaat over muziek en hoe het toch altijd de toon is die de muziek maakt. Simpel, doeltreffend en ontroerend mooi.