Een weinig origineel boek

Dit is zo'n boek dat ik zelf nooit gekocht had, maar dat bij mijn moeder in de kast stond en dat ik er toch maar heb uitgepakt. Laten we zeggen dat het niet helemaal mijn ding was. Of beter gezegd, laten we zeggen dat het mijn ding helemaal niet was.

Het eerste wat opvalt aan het boek is de schrijfstijl. Het boek is vlot geschreven, in bijna spreektaal. Het wordt van commentaar voorzien door Natas zelf, al dan niet tussen haakjes. Haar eigen negatieve zelfbeeld sijpelt overduidelijk tussen de woorden door, maar wij zien weinig daden die dit beeld van haar rechtvaardigen. Wellicht hadden we hiervoor toch meer moeten zien van haar oude leven, van de persoon die ze zelf dacht te zijn.

Het verhaal blijft verder erg op de oppervlakte. Het is weinig origineel, de karakters zijn niet echt uitgediept of uitgewerkt en ook het verhaal zelf kent weinig echte diepgang of betekenis. De zogenaamde slechterik op het einde is erg slapjes en ook nog weinig verrassend. Wellicht had ik dit boek als tiener nog wel enigszins kunnen waarderen, maar nu eigenlijk niet echt meer.

Ik voelde tijdens het lezen vooral een bepaald soort onverschilligheid. Ja, het boek las lekker en snel weg, maar het deed me echt helemaal niks. Ik voelde letterlijk helemaal niks tijdens het lezen en heb het boek eigenlijk vooral uitgelezen om het uit te lezen.

Ach ja, we zijn weer een ervaring rijker en ik hoef in elk geval de andere delen in deze serie niet te bemachtigen en gezien de hoeveelheid incomplete series die ik momenteel heb, is dat toch wel een groot voordeel.