Even wennen, maar wel tof!

Ik moet eerlijk toegeven: Ik moest er even aan wennen om niet door de ogen van Cole en Ali de wereld in te kijken. Een van de belangrijkste redenen waarom ik deze serie zo ongelooflijk leuk vond, was namelijk Ali, haar karakter en hoeveel we ergens ook wel op elkaar leken. Die klik miste ik met Millie, waardoor ik gewoon tijd nodig had om aan beide karakters te wennen.

Maar, toen ik er uiteindelijk aan gewend was kon ik zeker wel van het boek genieten! Net als alle andere boeken in de serie leest het boek ongelooflijk lekker weg. Ik ben met 120 pagina's (of misschien wel meer) per uur door het boek heen gevlogen en heb me uiteindelijk mee laten slepen in het nieuwe plot, de nieuwe krachten en het overduidelijke daadwerkelijke einde van de serie.

Ik moet eerlijk zeggen, het einde van boek drie vond ik persoonlijk een beter einde. Sommige dingen hoeven voor mij niet uitgespeld en opgeschreven te worden, maar ondanks dat heb ik wel van het boek genoten. Millie is, ondanks dat zij en ik niet de klik hebben die ik wel met Ali had, een interessant en gecompliceerd personage en het was heel tof om in Frostbite's hoofd te zitten en het rouwproces, de twijfel en gevoelens van schuld door zijn ogen te beleven.

Ook het mysterie, net als in de voorgaande boeken netjes uitgespreid over het hele verhaal met subtiele hints hier en daar, was goed opgebouwd en viel uiteindelijk als een keurige puzzel in elkaar. Ik zou persoonlijk nog wel wat meer willen zien van de tussenwereld, maar als ik me niet vergis is daar een heel boek aan gewijd (of in elk geval een novella), dus die moet ik maar eens op gaan zoeken!

Ik ga de zombiewereld in elk geval, gek genoeg, wel missen!