Een communistische kangoeroe als huisgenoot, het valt niet mee (3,5*)

Marc-Uwe Kling is een Duitse cabaretier en schrijver met een merkwaardig lot. Hij kreeg namelijk een pratende kangoeroe als buurman, waarna deze, opdringerig en brutaal als hij nu eenmaal is, bij hem introk. Over zijn belevenissen met deze ongebruikelijke huisgenoot schreef Marc-Uwe korte stukjes die ergens tussen columns en korte verhaaltjes in hangen. Aangezien zowel de (naamloze) kangoeroe als Marc-Uwe een uitgesproken mening hebben over tal van onderwerpen, worden daarbij heel wat maatschappijkritische noten gekraakt en de nodige burgerlijk ongehoorzame acties uitgevoerd. Het is op en top parodie, waarbij Kling commentaar levert op allerlei zaken, maar ook vaak de hand in eigen linkse boezem steekt. Dit alles wel afgewisseld met meer gewone ongein, zoals je kunt verwachten van iemand die regelmatig optrekt met een buideldier.

In Duitsland zijn de Kangoeroekronieken, die daar al drie delen beslaan, als luisterboek nog populairder dan op papier. Dat komt naar verluid doordat Kling ze zo leuk inspreekt, maar ook als je de stukjes leest begrijp je dat ze meer bedoeld zijn om te worden gesproken dan gelezen. Ze bevatten namelijk bovengemiddeld veel dialoog.

Dat we in Nederland nu ook kennis kunnen maken met de Berlijner en zijn opmerkelijke vriend blijkt te danken aan vertaler Elbert Besaris. Die heeft het boek zelf ontdekt, heeft proefvertalingen gemaakt en heeft daar toen uitgevers mee benaderd. Dat De Harmonie er uiteindelijk wel brood in zag is goed te begrijpen. Het vertalen van humor, en zeker van humor die het regelmatig moet hebben van woord- en taalgrapjes, is waarschijnlijk de moeilijkste vertaalklus die er is. De klik die Besaris heeft met de humor van Kling is echter geweldig. Als Nederlandse lezer krijg je niet het gevoel ook maar iets te missen. Soms is het nauwelijks te geloven dat dit boek oorspronkelijk niet in het Nederlands is geschreven, zo fraai als alles klopt en in elkaar past.

Dat neemt niet weg dat de losse hoofdstukjes, zoals dat gaat bij dit soort bundels, van wisselend niveau zijn. Ze gaan van flauw naar ronduit hilarisch en alles daartussenin. Probleem daarbij is dat er door de stukjes heen niet echt naar een belangwekkend einde wordt toegewerkt. Het blijft een wat losse verzameling. Dat zou beter kunnen. Zelfs moderne non-fictie boeken weten vaak naar een soort van ontknoping toe te werken, dus dan moet dat met een opzet als dit zeker lukken.

Probleem is niet dat we in een absurdistisch bedoeld boek te maken hebben met een kangoeroe die zich veelal (maar toch niet altijd) gedraagt als een mens. Dat zal voor een aantal lezers ongetwijfeld teveel van het goede zijn, maar als je er even over nadenkt is het duidelijk dat het niet mogelijk is om de kangoeroe te vervangen door een menselijk karakter. De impact van alles dat er wordt gezegd en gedaan zou dan totaal anders zijn. De kangoeroe is onvervangbaar en heeft ook beslist iets in al zijn voortvarende en onbeschaamde rebelsheid.

Al met al een boekje waar ik met plezier bijna dagelijks een paar stukjes uit gelezen heb en ik zou het vervolg ook best willen lezen. Al hoop ik wel dat daar dan wat meer substantie nog inzit. Aan dit boek zou ik 3,5 ster hebben gegeven als dat mogelijk was geweest.