een sympathiek maar te bescheiden verhaal

Het korte verhaal ‘Een laatse dag’ mocht ik lezen in kader van de fantasy leesclub, waarvoor nog mijn dank. In de leesclub heb ik gezegd dat het verhaal echt half om half is voor mij. Dat betekent dat ik het, als dat mogelijk was geweest, 2,5 sterren had gegeven.

‘Een laatste dag’ is een lief en aandoenlijk verhaal dat op momenten weet te ontroeren. Het idee erachter is leuk gevonden, er zijn aardige hoofdpersonen, er is Felix de malle zombiekat en er is een onverwacht feelgood einde. Ook zijn er gestoorde criminelen die de boel nog een beetje spannend maken en weet de schrijfster een wat treurige sfeer tot het laatst goed vol te houden. De schrijfstijl is vlot en leest makkelijk weg. Er is kortom veel goeds te zeggen over dit verhaal.

Jammer genoeg is er echter nauwelijks iets nader uitgewerkt aan dit verhaal. De achtergronden van de personages niet, de necromantische kwaliteiten van hoofdpersoon Kol niet, het feit dat het meisje Simi een ondode is niet en de locaties in het verhaal niet. Het conflict met de criminelen laat wat lang op zich wachten en het einde komt uit de lucht vallen.
Meest problematisch is echter de manier waarop de naamloze stad waarin het verhaal zich afspeelt wordt neergezet. Dat is niet alleen erg vaag, maar de dingen die wel worden beschreven passen niet echt bij elkaar. Zo wordt de stad in eerste instantie beschreven als helemaal in verval door grote rampen als een brand en een pestepidemie, maar blijkt er wel een onaangetaste luxe wijk te zijn en zelfs een volop functionerende dierentuin met exotische diersoorten. Ook is het niet duidelijk in wat voor tijd deze stad geplaatst moet worden. In veel opzichten doet hij middeleeuws aan, maar de dierentuin, waar we vrij lang verblijven, is honderd procent hedendaags en ook Kol en Simi gedragen zich als hedendaagse personages.
Er ontbreekt dan ook nog het een ander, waardoor ik veel zaken in dit verhaal niet zo goed kan plaatsen. Het komt allemaal erg bescheiden of sober over en ieder geval te kort.

Dat ik daar redelijk zwaar aan til, komt voornamelijk doordat ik niet begrijp waarom dit verhaal zo beperkt is gebleven. Ik zie daar geen enkele reden voor en vind het dan ook erg jammer. Er staat immers nergens geschreven dat een kort verhaal niet langer mag zijn dan dit. En de manier waarop het is uitgegeven, als apart boekje, lijkt zelfs te vragen om een langer verhaal. Daardoor komt ‘Een laatste dag’ op mij over als té bescheiden, terwijl dat echt nergens voor nodig is. Als je leuke ideeën hebt voor een verhaal, verdienen die ideeën het om mooi te worden uitgewerkt. En ik twijfel er niet aan dat auteur Likaiar dat heus wel uitstekend voor elkaar krijgt als ze er even voor gaat zitten.