Recensie De bekoring

"... Weet je hoe het gegaan is? Op die ochtend in de zomer, toen ze opeens bij ons wegging. Wie is het vergeten? Er zijn dingen die nooit slijten. Ik weet er alles van."

Moeder is dood. Andreas haar zoon, schrijver, kijkt na 44 jaar terug naar een ingrijpende gebeurtenis in de zomer van 1960. Hij reconstrueert die dag, vertelt over de actie die zijn moeder ondernam, over wat hem en zijn broers/zussen overkwam. Door heen en weer te gaan in de tijd krijg je een beeld van wat er zich toen afspeelde en hoe het nu met iedereen is gesteld, wat het gevolg geweest is.
Vanuit het vertelperspectief van Andreas, zijn moeder Marianne en de architect van Epen (ontwerper - "een bouwer aan Utopia" - van de Harmoniebuurt waar iedereen gelukkig zou zijn + hoofdpersoon van het tot stilstand gekomen huidige boek dat Andreas aan het schrijven is) maken we zigzaggend door de tijd mee hoe eind jaren vijftig een vrouw zich probeert te ontworstelen aan de verwachtingen van de maatschappij. Het leven was niet altijd even gelukkig met een groot gezin om voor te zorgen, weinig geld en de rol een gehoorzame gewillige vrouw voor haar man te zijn; soms leek alles een grote zelf opoffering. De actie die hierop volgt brengt veel teweeg bij alle kinderen, via Andreas beleven we dat toen en nog steeds in het nu.
Door het beantwoorden van de eerste vraag probeert Andreas afscheid te nemen en niet meer besproken "zaken" af te ronden, om "het een plek te geven, er begrip voor te hebben".

Ook al is het bovenstaande aangenaam uitgewerkt wist het boek me niet geheel mee te slepen. De continue herhaling van het tijdsbeeld met de gijzeling in Beslan en de Congocrisis stoorden me. Ook vond ik de aanwezigheid van van Epen niets bijdragen (ook al tracht Andreas dit zelf op blz. 95 toe te lichten), net zoals de Congolese premier Lumamba. Het antwoord op de vraag wordt vanuit een nieuw vertelperspectief op het eind van het boek in 8 bladzijden nogmaals aangehaald, een stuk dat me geen voldoening gaf - evenmin als de laatste bladzijden, ze voegden voor mij niets meer toe aan wat eerder verteld was.
Kortom : aardig maar niet meeslepend indrukwekkend.

Een titelverklaring die ik tegenkwam op het internet en het voor mij scherper wist te herleiden:
"De bekoring" is een ouderwetse benaming voor de verleiding. In de Rooms-katholieke versie van het Onze Vader luidt het: "… en leidt ons niet in bekoring."