Lezersrecensie
Recensie De vertrapten
Verontwaardigd voel ik me, furieus wellicht: na het lezen van de laatste bladzijde valt mijn oog op de tekst op de binnenflap van de losse buitenkaft:
"Een genot om te lezen en een echte pageturner - Francisco Goldman".
Wie is dat? Waar heeft hij het over?
Genot? Verward, verscheurd, eenzaam en tijdsloos heb ik meegezworven met Ismael.
Pageturner? Kan dat met een verhaal van 157 blz waar ik twee dagen over doe omdat ik na twee uur lezen er weer even ertussen moet?
Zo indrukwekkend als Rosero schrijf ik niet maar laat ik proberen te vangen wat mij tijdens deze reis is overkomen.......
Het begin voelt wat stroef, ik vraag mij af of de vertaling vanuit het spaans de taalintenties van de schrijver heeft weten te vangen of dat deze verstikt is in de woorden.
Bijna idyllisch start dit met twee aangrenzende tuinen waarbij in de ene tuin een 70-jarige man vanuit de sinaasappelboom voyeur speelt en in de andere de buurvrouw wel Eva lijkt, en de andere onschuldige 12-jarige verleiding in de keuken aan het werk is. Op de volgende blz. wordt al duidelijk dat het dorp twee jaar geleden al het slachtoffer was van de oorlog, een oorlog waar niemand meer weet wie hen aanvalt en wie zou moeten beschermen. Ismael is 70, woont samen met zijn 60-jarige vrouw Otilia en het leven lijkt niet meer dan wat gekibbel tussen twee gepensioneerden die al 40 jaar getrouwd zijn, wat onschuldig voyeurisme, sinaasappelbomen, vissen, bloemen en katten. Ismaels ondeugd wordt vanwege zijn vroegere positie als meester en zijn leeftijd getolereerd.
De volgende introductie van de zwarte schaduw die over het hangt is dat 4 jaar geleden inwoners zijn ontvoerd, ook daar weet niemand exact wie de daders zijn, die zogezegd worden vastgehouden tot er losgeld is betaald. Gaandeweg leren we via meester Ismael de andere bewoners van het dorp en hun verhalen/geschiedenis kennen, we mijmeren mee met de oude man die zich steeds meer bewust wordt van zijn leeftijd/sterfelijkheid, zijn lichamelijke gebreken en zijn geheugen dat hem steeds meer in de steek laat.
".....- omdat, moet je weten, de meester hier, het lijkt wel of hij honing aan zijn kont heeft, want meteen toen we hem zagen, hadden wij ook zin om te gaan zitten en uit te rusten". "Dank je voor dat van die honing", zeg ik. "En als ik doodga, gaan jullie dan ook met me mee?" ..... "misschien gaan wij wel eerder dood." "Dat nooit. Zo'n vergissing zou God nooit begaan."
Tussen het gekeuvel over en met de andere dorpsgenoten door dringt de oorlog "- de drugshandel en het leger, de guerrilla en de paramilitairen" zich steeds meer in het verhaal op aan het dorp San José (achteraf ontdek ik pas veel meer via google over dit dorp). Incident na incident doet zich voor en iedere inwoner gedraagt zich alsof het leven gewoon doorgaat.
In een van de voorvallen wordt Ismael vastgehouden en loopt hij via omzwervingen langs andere dorpsgenoten en hun verhalen zijn vrouw Otilia mis. Tijdens hun zogezegde zoektocht naar elkaar komen er soldaten het dorp binnenrennen terwijl buiten het dorp van alles gaande is. De chaos, de strijd, de paniek komt het dorp binnen, waar moeten de achtergebleven inwoners naartoe? De krankzinnigheid van een oorlogsgebied is ten volle aanwezig en Otilia is nergens meer te vinden. Explosies, executies, iedereen verstopt zich, maar Ismael gaat op zoek naar het enige van wie hij werkelijk houd: Otilia. Tijdens zijn zoektocht in zijn dorp maakt hij diverse dingen mee maar houdt hoop. Drie maanden gaan voorbij en steeds meer gezinnen gaan weg. Ook Ismaels dochter blijft per brief herhalen dat hij naar haar toe moet kom
ent. Maar zoals Otilia in het verleden haar dochter antwoordde houd nu ook Ismael vol:
"Als we een heel leven hier zijn geweest, waarom dan niet nog een paar weken? Wij blijven hier wachten tot de toestand verandert, en als die niet verandert, dan zien we wel, we gaan of we gaan dood, zo heeft God het gewild, dat Gods wil geschiede, zoals God het behaagt, waar hij zin in heeft."
Ondertussen verwaarloost Ismael zich steeds meer; hij eet slecht, verzorgt zichzelf en de katten niet meer, "ik ben eenzamer dan ooit, nu ben ik definitief alleen, dat is zeker, Otilia, ik ben de tel van de dagen zonder jou kwijtgeraakt."
Steeds meer verward krijgen we nog steeds voorvallen in het dorp mee; onderlinge strijd wordt steeds waanzinniger, de laatsten gaan weg, het leger bied ondanks verzoeken geen bescherming, alleen zij die wachten op de terugkomst van anderen of nergens naartoe kunnen zijn er nog.
"...een legertruck met soldaten vertrok, was dat misschien de laatste truck? Ze zeiden niets tegen ons, ze gaven geen enkele waarschuwing, en precies wat ik denk schijnen de anderen ook te denken: aan wiens genade zijn we overgeleverd?"
Dan begint het laatste deel van deze enorme nachtmerrie, deze enorme vertelling van Colombiaanse krankzinnige gebeurtenissen, die mij geschokt achterlaat.
Dit is geen genot, dit is pijnlijke krankzinnige schrijnende realiteit (die ik schaamtevol te weinig ken).
In zeer mooi taalgebruik de wereld van een oude, steeds verwarder rakende man in een totaal beestachtige wereld neergezet. Ismael, wat heb ik met hem te doen, hoe heeft hij het allemaal zo lang kunnen verdragen, wat heeft de schrijver hem knap tot leven weten te brengen.
Wat kan ik anders zeggen dan dat ik dit een indrukwekkend maar ook verontrustend boek vind, die tot mij doorgedrongen is in al haar wreedheid en waanzin.
Mijn respect voor dit opmerkelijke maar 157 bladzijden- maar eeuwig durend- tellende verhaal.
Denk niet met bovenstaand verslag dat ik alles of te veel heb weggegeven, ik weet zeker dat ik nog niet eens fractie in de buurt kom van de verpletterende indruk die dit boek op de lezer kan achterlaten.
Los Ejércitos, which won in 2006 the prestigious 2nd Premio Tusquets Editores de Novela and also won in 2009 the prestigious Independent Foreign Fiction Prize organized by the British newspaper The Independent.
Evelio Rosero’s motto could be ‘a heart that feels, eyes that see’. He has explored in his oeuvre the hidden and alarming ways of life with their insanity and cruelties. New visions on good and evil, adolescence, love and vices and even the horror of Colombia’s longtime war are some of the main topics in his books. His stories, sometimes filled with fantastic characters, are beautiful metaphors of humanity and man’s fallibility.
(bron: Wikipedia)
"Een genot om te lezen en een echte pageturner - Francisco Goldman".
Wie is dat? Waar heeft hij het over?
Genot? Verward, verscheurd, eenzaam en tijdsloos heb ik meegezworven met Ismael.
Pageturner? Kan dat met een verhaal van 157 blz waar ik twee dagen over doe omdat ik na twee uur lezen er weer even ertussen moet?
Zo indrukwekkend als Rosero schrijf ik niet maar laat ik proberen te vangen wat mij tijdens deze reis is overkomen.......
Het begin voelt wat stroef, ik vraag mij af of de vertaling vanuit het spaans de taalintenties van de schrijver heeft weten te vangen of dat deze verstikt is in de woorden.
Bijna idyllisch start dit met twee aangrenzende tuinen waarbij in de ene tuin een 70-jarige man vanuit de sinaasappelboom voyeur speelt en in de andere de buurvrouw wel Eva lijkt, en de andere onschuldige 12-jarige verleiding in de keuken aan het werk is. Op de volgende blz. wordt al duidelijk dat het dorp twee jaar geleden al het slachtoffer was van de oorlog, een oorlog waar niemand meer weet wie hen aanvalt en wie zou moeten beschermen. Ismael is 70, woont samen met zijn 60-jarige vrouw Otilia en het leven lijkt niet meer dan wat gekibbel tussen twee gepensioneerden die al 40 jaar getrouwd zijn, wat onschuldig voyeurisme, sinaasappelbomen, vissen, bloemen en katten. Ismaels ondeugd wordt vanwege zijn vroegere positie als meester en zijn leeftijd getolereerd.
De volgende introductie van de zwarte schaduw die over het hangt is dat 4 jaar geleden inwoners zijn ontvoerd, ook daar weet niemand exact wie de daders zijn, die zogezegd worden vastgehouden tot er losgeld is betaald. Gaandeweg leren we via meester Ismael de andere bewoners van het dorp en hun verhalen/geschiedenis kennen, we mijmeren mee met de oude man die zich steeds meer bewust wordt van zijn leeftijd/sterfelijkheid, zijn lichamelijke gebreken en zijn geheugen dat hem steeds meer in de steek laat.
".....- omdat, moet je weten, de meester hier, het lijkt wel of hij honing aan zijn kont heeft, want meteen toen we hem zagen, hadden wij ook zin om te gaan zitten en uit te rusten". "Dank je voor dat van die honing", zeg ik. "En als ik doodga, gaan jullie dan ook met me mee?" ..... "misschien gaan wij wel eerder dood." "Dat nooit. Zo'n vergissing zou God nooit begaan."
Tussen het gekeuvel over en met de andere dorpsgenoten door dringt de oorlog "- de drugshandel en het leger, de guerrilla en de paramilitairen" zich steeds meer in het verhaal op aan het dorp San José (achteraf ontdek ik pas veel meer via google over dit dorp). Incident na incident doet zich voor en iedere inwoner gedraagt zich alsof het leven gewoon doorgaat.
In een van de voorvallen wordt Ismael vastgehouden en loopt hij via omzwervingen langs andere dorpsgenoten en hun verhalen zijn vrouw Otilia mis. Tijdens hun zogezegde zoektocht naar elkaar komen er soldaten het dorp binnenrennen terwijl buiten het dorp van alles gaande is. De chaos, de strijd, de paniek komt het dorp binnen, waar moeten de achtergebleven inwoners naartoe? De krankzinnigheid van een oorlogsgebied is ten volle aanwezig en Otilia is nergens meer te vinden. Explosies, executies, iedereen verstopt zich, maar Ismael gaat op zoek naar het enige van wie hij werkelijk houd: Otilia. Tijdens zijn zoektocht in zijn dorp maakt hij diverse dingen mee maar houdt hoop. Drie maanden gaan voorbij en steeds meer gezinnen gaan weg. Ook Ismaels dochter blijft per brief herhalen dat hij naar haar toe moet kom
ent. Maar zoals Otilia in het verleden haar dochter antwoordde houd nu ook Ismael vol:
"Als we een heel leven hier zijn geweest, waarom dan niet nog een paar weken? Wij blijven hier wachten tot de toestand verandert, en als die niet verandert, dan zien we wel, we gaan of we gaan dood, zo heeft God het gewild, dat Gods wil geschiede, zoals God het behaagt, waar hij zin in heeft."
Ondertussen verwaarloost Ismael zich steeds meer; hij eet slecht, verzorgt zichzelf en de katten niet meer, "ik ben eenzamer dan ooit, nu ben ik definitief alleen, dat is zeker, Otilia, ik ben de tel van de dagen zonder jou kwijtgeraakt."
Steeds meer verward krijgen we nog steeds voorvallen in het dorp mee; onderlinge strijd wordt steeds waanzinniger, de laatsten gaan weg, het leger bied ondanks verzoeken geen bescherming, alleen zij die wachten op de terugkomst van anderen of nergens naartoe kunnen zijn er nog.
"...een legertruck met soldaten vertrok, was dat misschien de laatste truck? Ze zeiden niets tegen ons, ze gaven geen enkele waarschuwing, en precies wat ik denk schijnen de anderen ook te denken: aan wiens genade zijn we overgeleverd?"
Dan begint het laatste deel van deze enorme nachtmerrie, deze enorme vertelling van Colombiaanse krankzinnige gebeurtenissen, die mij geschokt achterlaat.
Dit is geen genot, dit is pijnlijke krankzinnige schrijnende realiteit (die ik schaamtevol te weinig ken).
In zeer mooi taalgebruik de wereld van een oude, steeds verwarder rakende man in een totaal beestachtige wereld neergezet. Ismael, wat heb ik met hem te doen, hoe heeft hij het allemaal zo lang kunnen verdragen, wat heeft de schrijver hem knap tot leven weten te brengen.
Wat kan ik anders zeggen dan dat ik dit een indrukwekkend maar ook verontrustend boek vind, die tot mij doorgedrongen is in al haar wreedheid en waanzin.
Mijn respect voor dit opmerkelijke maar 157 bladzijden- maar eeuwig durend- tellende verhaal.
Denk niet met bovenstaand verslag dat ik alles of te veel heb weggegeven, ik weet zeker dat ik nog niet eens fractie in de buurt kom van de verpletterende indruk die dit boek op de lezer kan achterlaten.
Los Ejércitos, which won in 2006 the prestigious 2nd Premio Tusquets Editores de Novela and also won in 2009 the prestigious Independent Foreign Fiction Prize organized by the British newspaper The Independent.
Evelio Rosero’s motto could be ‘a heart that feels, eyes that see’. He has explored in his oeuvre the hidden and alarming ways of life with their insanity and cruelties. New visions on good and evil, adolescence, love and vices and even the horror of Colombia’s longtime war are some of the main topics in his books. His stories, sometimes filled with fantastic characters, are beautiful metaphors of humanity and man’s fallibility.
(bron: Wikipedia)
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Anne-Marie Van den Bosch
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
