Recensie Die laatste zomer

Expres dit boek bijna een jaar na mijn leeservaring met Haar naam was Sarah gelezen, liever geen vergelijkingen als een boek zo indringend is geweest.
En dit is inderdaad iets anders: prettig leesbaar als zijnde in een middag uit. Ook het basis idee van het familiegeheim trok me erg aan. Het willen weten van feiten ( die door tijd en herinneringen toch anders lijken of zijn) tegenover het loslaten (in meervoud: afscheid van zijn weg gedrukte jeugd, zijn beëindigde huwelijk, zijn nog niet vaste nieuwe relatie, zijn eigen stappen voorwaarts in de toekomst). En toch was ik niet gegrepen, niet het verhaal binnengetrokken. Iets in de hoofdpersoon Antoine? Iets in de flow van de gebeurtenissen, dat wat hortend aanvoelde? Alles krijgt een plek, en toch gaf het me niet een gehele voldoening waarbij ik met een zucht het boek zou kunnen sluiten.