Recensie Hartje zomer

Deze 11 verhalen ontroeren me, ik vind dat er zoveel liefde uit spreekt.
Misschien dat het boek mij een gevoel van mijn Opa en Oma gaf: herinneringen aan het bidden voor het eten, het Perzische tafelkleedje op de eiken tafel, ook kwekers met hard werken voor (in het begin) weinig, ook bezig met het geloof (gelukkig niet zo extreem en milder met de jaren : gereformeerd naar hervormd), het als kind buiten rondstruinen over de kwekerij.
Wetende uit Knielen op een bed violen dat de gezinsachtergrond van Siebelink een streng gelovige was kan ik een aantal aspecten wel plaatsen.
Zijn zinnen zijn prachtig:
"Hartje zomer. We reden op zijn motor door de lege straten van V. De straten werden een voor een onwerkelijk, werden slechts een vlek licht die trilde in het voorbijgaan.
Reden door straten van glas. Het licht had zich op de daken van de huizen gezet. De huizen hadden randen van goud. De machine duwde vitrages van goud opzij.
Reden onder bomen en het licht achtervolgde ons. Reden in die blonde stilte weer door de straten. Voor de open ramen hingen roerloze gordijnen. De wereld was als kalm water waarin de huizen met de mensen waren ondergedompeld."
Zijn herinneringen worden in dit boekje opgehaald in mooi licht, als een Hollandse dag waarbij tegen een helder blauwe hemel met helder fris zonlicht een enkel wolk drijft. Alhoewel ik zijn boeken ook wel eens ervaar als somber, dreigend en drukkend door de sociale omstandigheden en intense geloofsovertuiging, sta ik na het dichtslaan van dit boekje glimlachend naar buiten te staren naar wederom een schitterende zon/regen lucht en denk aan Oma die mij als 5 jarige een pepermuntje toestopte tijdens de kerkdienst.