Recensie Het meesterstuk

De boek omschrijving geeft aan dat het verhaal rondom Johan draait, eigenlijk vond ik hem niet meer dan het lijntje in het verhaal waarbij de andere karakters Ellen, Alma, Oscar en Lisa hun emoties ondervinden. Pas op het eind van het boek blijkt dat Johan meer inhoud heeft dan zijn oppervlakkige nimmer veranderende imago, een ervaring in het verleden leidde tot een onuitwisbare impact.

Kracht vs Laf, Egocentrisch vs Dienstbaar, Ouder vs Kind, macht der verwachting vs het veilige gevoel van bevestiging en heel veel onderlinge relaties die uit balans zijn. Vele emoties zijn in dit verhaal te vinden: van tastbaar , diep en intens in deel 2 (Ellen), en emoties die gecamoufleerd zijn door andere emoties zoals woede en het genot van macht (door manipulatie). Een ieder tastend naar het gevoel van erkenning, herkenning, gewaardeerd, veilig en rust.

Ik ken de Opera Don Giovanni geheel niet, heb ook geen ervaring met opera maar ervaarde dit niet als nadeel voor het lezen van het boek. Anna Enquist weet als psychoanalytica een interessant stuk menselijke emoties en verhoudingen in een familiedrama neer te zetten. Haar taalgebruik is in het ene stuk als proza maar weer wat verderop betrapte ik mezelf verdwaald te zijn in een zin en moest ik even "terugpakken". Al met al wel prettig leesbaar.

Het enige waar ik echt niet veel mee kon waren de vele variaties op het onderwerp "vis", zelfs na een uurtje googlen zijn hier vele ideeen over te vinden, net zoals vele krakende en ook lovende recensies trouwens.
Anna Enquist heeft voor Het Meesterstuk de Debutantenprijs 1995 gekregen.