Recensie Ik haal je op, ik neem je mee

Zo'n veelheid en volheid aan karakters, vele gebeurtenissen in diverse levens; het leest makkelijk maar voelde soms "machtig" aan, als een chocolademousse met ook nog eens veel slagroom. Maar laat ik daar nou dol op zijn en het altijd tot op het laatste vleugje opmaken....
Het zowat door de rest van de wereld vergeten stadje heeft inwoners met hun eigen tragi verhalen des levens, allen op een humoristische, soms wat scherpe manier vertelt. Je lijkt van links naar rechts te zoeven, maar steeds meer wordt duidelijk dat behalve de vele zijsporen de main focus bij Graziano, Pietro en Flora ligt.
Eigenlijk wil iedereen op zijn eigen manier ontsnappen aan de realiteit, waarbij volwassenen uitermate onvolwassen kunnen overkomen, anderen bijzonder serieus voor hun leeftijd zijn. Een veelheid aan gebeurtenissen trekken aan je voorbij, bijna filmisch, tot je je plots realiseert dat je totaal gegrepen, met een veelheid aan emoties, in een ruk doorleest. Van de tralala humor en wendingen naar ademloze momenten van stilte waarin je verneemt wat er deze drie niet meer te vergeten hoofdpersonen gebeurt.

Originele stijl van schrijven en na deze kennismaking is het voor mij een must om zijn bestseller Ik ben niet bang ook te lezen.