Recensie Julius Winsome

Daar ben je dan, in je blokhut bijna aan het einde van de wereld. De boeken als scheiding tussen binnen en buiten, de bloemen die je elk jaar weer met liefde verzorgd binnen die open ruimte, omringd door bomen. In je leven is er ten alle tijde een die je lief is. Maar "buiten" komt steeds dichterbij en dood dat ene "lief" dat je nog rest, je hond Hobbes.
"The shovel worked in and out of the light beams as the dirt hit him in the stomach, on his back, fell into his ears, his eyes, as I covered him along with the things that had made him: his walks, his rest, his eating when hungry, the stars he watched sometimes, the first day I brought him home, the first time he saw snow, and every second of his friendship, what he took with him into silence and stillness ..."
En dan veranderd er van alles.

Julius is anders, kent de wereld grotendeels uit de verhalen van zijn opa en vader, uit de vele boeken in het huisje. Al die kennis komt terug in de acties die volgen.

Het is geen heftig boek zoals een thriller, eerder een om rustig te lezen, schitterend taalgebruik, heerlijke natuur omschrijvingen, ook over liefde en door verlies niet meer weten wat te doen. Ik was onder de indruk hoe sympathie en afkeer in zo'n omgedraaide vorm tov gangbare normen en waarden neergezet werd, en het zo klein gehouden kon worden en kan niet eens afkeer voelen voor de dingen die Julius doet, zo leer je hem kennen maar toch ook niet begrijpen. Een visie over geweld op meerdere manieren, met een kritische noot naar de jacht op dieren. Het eind houd je vast, niet wetend welke kant het op zal gaan.
Een intens verhaal waarvan ik wil zeggen: lees hem!