Recensie Mama tandoori

Hoe zeg je dit goed zonder een onderlinge vergelijking te willen maken: ik plaats schrijvers in een categorie op basis van mijn eigen gezamenlijke noemers.
Naar aanleiding van Mama Tandoori denk ik aan andere schrijvers zoals Robert Vuijsje, Dimitri Verhulst, Herman Koch, Kluun.
De noemers zijn in mijn beleving: Nederlands (om dit te definiëren kan ik een heel aparte blog schrijven maar denk aan hoe velen van ons Turks Fruit een "nederlandse" film noemen) met invloeden van milieu en/of etnische afkomst/achtergrond, humoristisch tot hilarisch, enige vorm van zelfspot, soms zelfs plat, zeer makkelijk populistisch en actueel leesbaar.
Op het oog overtrokken situaties en weinig diepgang, zou ik dan nog toe willen voegen.
Maar binnen deze door mij gestelde noemers heeft elke schrijver en elk boek zijn eigen karakter.

Veelal vind ik deze in de voor mijzelf gedefinieerde categorie boeken vermakelijk met een lichte boodschap.
In een interview voor NRC Boeken door Sebastiaan Kort 16-7-2010 wordt besproken dat dit boek gaat over Ernest en zijn familie; een gefingeerde biografie gebaseerd op de werkelijkheid plus wat schrijvers verbeelding. Zo is ook hoe ik het gelezen heb, niet meer niet minder.
Wel had ik heel erg het gevoel dat het net zo goed losse verhalen hadden kunnen zijn toen we individuele familieleden van weerszijden gingen belichten. Om uiteindelijk milder te worden omdat hij nu zelf als vader zijn kind beziet. Een sentiment als kind zelf ouder wordt.
Het is me wel vaker opgevallen dat het mij tegenstaat dat een boek dat heel alledaags door droge humor veel meer onalledaags aanvoelt (als door een andere bril), doorspekt wordt met anekdotes/ referenties aan schrijvers van zwaarder "literair" werk. Zoals hier Nabokov.... ja heel mooi maar voelt als een flirt met intellectueel werk, waarvoor? Om er alsnog een schrijvers filosofie, een gedachtegoed aan het boek te kunnen hangen?
Laat het zijn voor wat het is; het is Leven, het is vermakelijk met trieste ondertoon edoch met mededogen gebracht. Het verdient respect omdat iemand veel van een gedeelte van zichzelf laat zien, raakt kwetsbare zaken maar is op aardige manier vermakelijk gebracht. Het is prettig om als lezer het mee te leven maar laat geen heftige tot-nader-overpeinzen ideeën achter.