Recensie Spoetnikliefde

Na Norwegian Wood mijn tweede titel van Murakami, waar moet ik beginnen?
Zeer zeker een heel mooi boek. Er zijn wat parallellen zoals eenzaamheid en vervreemding van de maatschappij maar toch is dit verhaal anders.
Opnieuw voelde ik me, dit vind ik heel speciaal, dichtbij de drie hoofdpersonen. Heel voelbaar was de persoonlijke beleving van levens keuzes en zoektocht naar identiteit van Sumire. Ook van K kreeg ik een beeld alhoewel hij dat over zichzelf niet wilde geven. Sumire leeft geheel haar eigen weg, zoals de verhalen van Kerouac die zij adoreert, en K houdt nog een transparante schijn op in contact te staan met de maatschappij.
Beide leven in een zelf gekozen sociaal isolement maar maken op een speciale diepgaande manier toch contact met elkaar. Door die afsluiting leek het mij alsof ze vanwege minder vertroebeling door externe factoren in staat zijn tot grotere emoties, puurder. Ook het overdenken van ervaringen lijkt abstracter en mogelijk in meerdere werkelijkheden. Als Sumire verliefd wordt op Mioe is dit heel puur, intensief en alles innemend. Alsof vanuit een vacuum de buitengrenzen van je wereld worden verruimt, je vanuit je eigen fictie een transmissie maakt naar iets nieuws, terwijl je nog niet weet hoe alles uit gaat pakken, met alle gevaren van dien.

Het verhaal bevat mooie metaforen die in het verhaal terug komen. Is het wel (zoals de achterkant kaft aangeeft) "een verhaal waarin de grens tussen droom en werkelijkheid niet meer herkenbaar is"??. Of is het een verhaal over liefde met zulke grote emoties die leiden tot een abstract denken over in welke werkelijkheid wij ons in (willen) bevinden???
"Voor een echt verhaal is een magisch ritueel nodig om deze en gene zijde te verbinden"

Een aantal recensies spreekt van een open einde, zo heb ik dit niet ervaren. Voelde eerder bijna "spijt" dat ik (en vele met mij) vanuit een vorm van zelfbehoud niet meer zulke verregaande emoties ondervind. Een heel mooi verhaal, ga ik zeker nog een keer lezen.