Recensie Vera

Een portret van het leven van een vrouw.
Het kon mij niet bekoren.

Zou ik het erop kunnen gooien dat ik zoals veel lezers mezelf graag zou willen identificeren met Vera, en dit niet lukt?
Vera wordt herhaaldelijk omschreven als een opmerkelijke vrouw met een speciale uitstraling die mannen onherroepelijk aantrekt en vrouwen afstoot. Wellicht lukt het mij als vrouw zijnde om deze reden ook niet om contact te krijgen met Vera.
Of zou het zijn dat haar leven geen referentiekader heeft in het mijne? Haar onderlinge relaties met directe familie, haar carrière, haar liefdesleven, de moeder-dochter relatie waarin een vroege ziekte de angst voor verliezen aankaart, dat zich op een later moment in haar leven herhaalt.

Waar is de emotie? Waar is de zelfbeschouwing?
Ja, een leven van een vrouw die zoveel mee heeft en ook zoveel tegen krijgt, zoals velen van ons meemaken, en toen....????

Onderstaande reactie lezend licht ik graag het volgende er even uit:
Het is een boek dat gaat over de macht van het verleden, altijd nog, en over de onmacht die te breken. En als je dat bij het lezen te harte neemt valt alles op zijn plaats
Of we wel of niet content zijn met ons verleden vormt dit toch een deel van wie wij in het heden zijn. "De onmacht die te breken" - ik proef in het verhaal niet eens de wil of de strijd om die te breken, het is bij Vera een "staat van zijn" , zoals velen van ons het verleden laten sluimeren en daaruit herhalende factoren gestaag over ons heen laten komen.

Als ik dit gegeven in gedachten zou moeten houden bij dit verhaal dan had ik er graag wat verdieping in gezien, concrete formulering van gedachten, nu ervoer ik het als een zeer vlak verhaal, het stelde zelfs in sfeer en taalgebruik teleur.