Recensie Vloed

Heerlijk boek! Een verhaal over het leven van een vrouw in een sterk omschreven tijdsbeeld, wat ik eerder bij Sonny Boy en Leer mij je liefhebben "docu-verslagen" heb genoemd.
Maar Vloed heeft bij mij meer impact gehad: het proza dat doorspekt is met voor die tijd gebruikelijke wat vormelijke woordkeuze is heerlijk. Ook de verwijzingen en het gebruik van het werk van Henriette Roland Holst vind ik intrigerend.
Meer nog dan dat heb ik het gevoel dat de hoofdpersoon Adriana, een intelligente, sterke, vooruitstrevende eigenzinnige vrouw dichter bij me kwam dan de hoofdpersonen uit de voorgenoemde titels. De aspecten van deels waargebeurd, met een duidelijk tijdsbeeld, over een vrouw, zijn allemaal dingen geweest waarvan ik voor mezelf altijd dacht "niet helemaal mijn ding maar wel aardig" omdat ik veel liever verzwolgen wilde worden door "andere werelden" .
"Waargebeurd" zat ik "niet op te wachten", geschiedenis leek me zwaar en droog en specifiek over vrouwen klonk ik bijna "schamper" dat ik geen zelf identificatie zoals bepaalde tijdschrift verhalen zocht: ik wilde me verplaatsen in stimulansen van ideeën - zo anders dan de mijne, uitdagingen anders dan normaal al dagelijks voorbij komt.

Ik kom er nu definitief op terug na mijn behoudende reactie bij Sonny Boy en Leer mij je Liefhebben.
Vloed bevestigd voor mij weer eens dat het maatschappelijke tijdsbeeld onder invloed van technologische en politieke ontwikkelingen, wanneer vertaald in het dagelijks leven, mij ontzettend interesseert - geschiedenis dus toch. Het onderwerp Vrouwen is voor mij nog steeds niet van belang.
Dat stuk waargebeurd: heerlijk. De schrijfstijl en woordkeuze maken wel dat ik de beleving schaar onder een wat droog "docu-verslag" of roman, waarbij Vloed onder de laatste valt.
Het is heerlijk leesbaar verhaal, over liefde en de ziel, een leven met keuzes en fouten van een mens, een tijd en een locatie waarbij de zee en haar gedrag op verschillende momenten/manieren mooi gebruikt wordt als metafoor.

Ook wel wat waar maar in het geval van dit boek toch lekker prettig , we zijn bezig met beleven en genieten, niet met het halen van standaard, wat er ook bedoeld wordt met een niet nader beschreven iets als "verkleedkistproza" :

(In De Volkskrant van vrijdag 22 januari 2010 is Danielle Serdijn niet heel positief in een heel korte recensie. Smit heeft haar best gedaan om het 1900 te laten zijn: veel aandacht voor historische kostuums en personen. Ook in de taal zie je typische fin de siècle-verwijzingen, al sta je ineens in het hier en nu wanneer Smit schrijft over een bruid ‘die het plaatje compleet maakte’. Vloed houdt mooi het midden tussen verkleedkistproza en de literaire streekroman.)