Recensie Wie wind zaait

Nele Neuhaus, een schrijfster die mijn aandacht trok toen er zoveel lovende reacties volgde op “Sneeuwwitje moet sterven”. Onbevangen begon ik in haar inmiddels derde in het Nederlands vertaalde titel ( ze heeft reeds 7 boeken op haar naam) “Wie wind zaait”.

Vaak moet een eerste kennismaking goed zijn, intrigerend en voor mij bij een thriller
veelal pakkend. Dit laatste kostte meer moeite: van de 480 bladzijden was mijn beleving bij de eerste 150blz: “traag”…. en hier en daar zelfs ongeloofwaardige personages.
Bodenstein is een zeer ervaren rechercheur met de functie hoofdcommissaris die door persoonlijke omstandigheden zelfs al zijn onderbuik instincten kwijt is, en rechercheur Pia lijkt ook nogal wat kwetsbaar.

Dan gaat het verhaal zich keren: na de lange introductie van een behoorlijk aantal personages gaat de bal rollen. Intriges ontwikkelen zich en de politie lijkt zeker ver achter de feiten aan te lopen. Diverse verhaal lijnen ontspinnen zich, vervlechten, lijken weer niet te raken, of toch?
Personages zo zorgvuldig uitgezet dat ze bijna irritant leken, blijken totaal anders dan eerder gepresenteerd en totale waanzin ontploft.
Waanzin ja, want er komen flink wat psychologische kronkels naar boven.
Ondertussen lopen de complexe verhaallijnen natuurlijk gewoon verder en weet Nele Neuhaus het te onttrekken uit de plattelands criminologie naar een level van wereldpolitiek, met een idee die uitnodigt tot verder Googlen.

Door de ontwikkelingen wordt het verhaal steeds sneller leesbaar en waarbij ik bij het begin het boek vaak weglegde, heb ik de tweede helft in een ruk uitgelezen.
Een prima spanningsboog, uptempo, geloofwaardig , diverse lagen in verhaallijn / verdieping van het onderwerp / complexiteit van de moorden / psychologie van de personages.

Het plot is uiteindelijk op een prima manier afrondend maar brengt geen zucht van voldoening, daarvoor is het verloop van de laatste bladzijden te voorspelbaar.
Het laatste hoofdstuk en epiloog vond ik geen toegevoegde waarde hebben; ze voelen teveel als het afwerken van “de draadjes” – wijden teveel uit over aspecten die met een enkele suggestieve zin de oplettende lezer ook al een afronding had kunnen bieden - en brengen bijv. geen cliffhanger als opening naar een volgend deel van een opmerkelijk menselijk en kwetsbaar rechercheurs duo.

Prima thriller, zeker lezen, de grootste kracht ligt naar mijn beleving in dat veel personages uiteindelijk niet zijn zoals ze in eerste instantie omstandig zijn geïntroduceerd.
In combinatie met een complexiteit van verhaallijnen en versnelling van ontwikkelingen word je toch nog prettig “gepakt”.



note: blz 211
“Ik wilde het haar vertellen, maar ze neemt de telefoon niet op”, zei Matthias Hirtreiter. “En een telefoon heeft ze niet”.
Misschien de tweede telefoon: mobiel ?