Lezersrecensie
Melancholisch zonder wanhoop
Andere kamers is het debuut van auteur Bram de Ridder (1985). Verhalen uit deze korte verhalenbundel verschenen eerder in onder andere Tirade en De Brakke Hond. De Ridder is socioloog en arts in opleiding tot psychiater. Andere kamers verscheen in 2018 bij uitgeverij Prometheus.
De achtergrond van De Ridder verklaart de mensenkennis die uit de verhalen in Andere kamers spreekt. De auteur omarmt onderwerpen als eenzaamheid, verlies en depressiviteit en neemt de lezer mee in de wereld van mensen die zoeken naar een zielsverwant of betekenis in verschillende vormen.
“Nina reageert zeker weten niet, Dillan kent haar langer dan vandaag. Het is niet erg. Nina heeft geen geschikt leenhoofd. Ze vergeet dingen en kan situaties gemakkelijk verkeerd inschatten. Verder is ze bij vlagen kil. En koppig. Dat is voor een hoofd wat dubbelop. Dillan snapt dat mensen hem grappig vinden. Bovenal hoort Nina bij hem en zou het dus nogal bizar zijn als hij haar hoofd zou lenen. Nina is van zichzelf. Dat moest hij goed onthouden. Niet van hem. Nina is van zichzelf. Hij is Dillan.”
De korte verhalen laten veel aan de verbeelding en eigen invulling van de lezer over, hoewel de thema’s en onderwerpen steeds duidelijk met elkaar te maken hebben. De gehele bundel heeft een melancholisch karakter, maar straalt niet enkel wanhoop uit. Ook medelijden is niet wat De Ridder probeert op te roepen met zijn verhalen. Door de lezer mee te nemen in de hoofden van rouwende, depressieve of eenzame personen brengt hij juist wat meer begrip voor het onbespreekbare.
Andere kamers leest gemakkelijk, af en toe stuit de lezer op een ietwat ingewikkelde zin of is niet altijd even duidelijk tegen of over wie de vertellers in de verhalen van De Ridder precies spreken. Soms wordt iemand in het verhaal met ‘jij’ aangesproken, dan weer in de derde persoon enkelvoud. Sommige hoofdpersonages krijgen een naam, anderen leert de lezer alleen maar als ‘ik’ of ‘hij’ kennen.
De Ridder houdt zijn lezers scherp gedurende de verhalenbundel en veel van zijn verhalen smaken naar meer. Er zijn verhalen die verre van ‘af’ lijken te zijn en waar de personages nog niet uitgepraat lijken. Verhalen waarvan we de hoofdpersonages graag nog wat beter zouden leren kennen, maar de meeste verhalen zijn in elk geval zeker de moeite van het lezen waard.
De achtergrond van De Ridder verklaart de mensenkennis die uit de verhalen in Andere kamers spreekt. De auteur omarmt onderwerpen als eenzaamheid, verlies en depressiviteit en neemt de lezer mee in de wereld van mensen die zoeken naar een zielsverwant of betekenis in verschillende vormen.
“Nina reageert zeker weten niet, Dillan kent haar langer dan vandaag. Het is niet erg. Nina heeft geen geschikt leenhoofd. Ze vergeet dingen en kan situaties gemakkelijk verkeerd inschatten. Verder is ze bij vlagen kil. En koppig. Dat is voor een hoofd wat dubbelop. Dillan snapt dat mensen hem grappig vinden. Bovenal hoort Nina bij hem en zou het dus nogal bizar zijn als hij haar hoofd zou lenen. Nina is van zichzelf. Dat moest hij goed onthouden. Niet van hem. Nina is van zichzelf. Hij is Dillan.”
De korte verhalen laten veel aan de verbeelding en eigen invulling van de lezer over, hoewel de thema’s en onderwerpen steeds duidelijk met elkaar te maken hebben. De gehele bundel heeft een melancholisch karakter, maar straalt niet enkel wanhoop uit. Ook medelijden is niet wat De Ridder probeert op te roepen met zijn verhalen. Door de lezer mee te nemen in de hoofden van rouwende, depressieve of eenzame personen brengt hij juist wat meer begrip voor het onbespreekbare.
Andere kamers leest gemakkelijk, af en toe stuit de lezer op een ietwat ingewikkelde zin of is niet altijd even duidelijk tegen of over wie de vertellers in de verhalen van De Ridder precies spreken. Soms wordt iemand in het verhaal met ‘jij’ aangesproken, dan weer in de derde persoon enkelvoud. Sommige hoofdpersonages krijgen een naam, anderen leert de lezer alleen maar als ‘ik’ of ‘hij’ kennen.
De Ridder houdt zijn lezers scherp gedurende de verhalenbundel en veel van zijn verhalen smaken naar meer. Er zijn verhalen die verre van ‘af’ lijken te zijn en waar de personages nog niet uitgepraat lijken. Verhalen waarvan we de hoofdpersonages graag nog wat beter zouden leren kennen, maar de meeste verhalen zijn in elk geval zeker de moeite van het lezen waard.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Anne Oerlemans
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
