Niet indrukwekkend genoeg

De hemel volgens BOE wordt in eigen land geprezen vanwege het feit dat het grote thema’s als zelfmoord en depressie op een luchtige en niet-sentimentele manier aansnijdt. Het tweede boek van de Canadese schrijver Neil Smith over de dertienjarige Oliver (bijnaam Boe) is echter niet zo indrukwekkend als het had kunnen zijn.

Wanneer Boe het bij zijn kluisje op school eindelijk voor elkaar krijgt het hele periodieke stelsel uit zijn hoofd op te noemen valt hij van blijdschap dood neer. Tenminste dat denkt hij, maar als er in de hemel (Stad) nog een andere jongen van zijn school terechtkomt, vertelt die hem dat ze zijn neergeschoten. Samen gaan de twee jongens op zoek naar hun moordenaar, maar die blijkt dichterbij te zijn dan ze zelf ooit zouden denken. Zig (god) blijkt namelijk een groot deel van hun geheugen gewist te hebben, voor hun eigen bestwil.

Dertienjarige volwassenen
Boe is erg volwassen voor zijn leeftijd, wat wordt verklaard door zijn immens hoge IQ. Smith maakt echter een hemel voor alleen maar dertienjarigen. De kinderen in de hemel worden wel geestelijk, maar niet lichamelijk ouder. Zelfs met dit in het achterhoofd blijven een dertienjarige gevangenisdirecteur of rechter ongeloofwaardig. In het grootste gedeelte van het verhaal speelt deze leeftijd dan ook geen rol, maar op sommige momenten wordt de lezer er ineens weer aan herinnerd dat het nog steeds om kinderen gaat, bijvoorbeeld door de spelfouten in de registers die ze in Stad opstellen. Al met al was het verhaal geloofwaardiger geweest als Smith zijn personages zestien of zeventien jaar had gemaakt.

Vriendschap
Het heftige verhaal dat Smith vertelt probeert namelijk inzicht te geven in mentale problemen en waartoe deze kunnen leiden, in het ergste geval zelfmoord, maar wil te luchtig zijn en heeft daardoor niet de impact die het onderwerp eigenlijk met zich mee zou moeten dragen. De grapjes van Boe in zijn verslag over de hemel zijn vooral heel erg flauw. ‘Binnenkort is mijn bijnaam waarschijnlijk Boe Hoe (haha).’ Toch slaagt Smith er wel in om op indrukwekkende wijze de kracht en waarde van vriendschap te laten zien en die boodschap maakt veel goed.

[Deze recensie verscheen eerder (2016) op CLEEFT]