Geen afgerond geheel

Hans Bogaert studeerde moderne literatuur en theaterwetenschap in Antwerpen en Duistland. Eerder publiceerde hij literaire kritieken en trad op op Lowlands. Echo is zijn debuutroman. In Echo reist Viktor Roscam eind jaren tachtig naar Berlijn, waar hij zichzelf opnieuw probeert te vinden. Hij raakt stapelverliefd op Juliane, maar keert uiteindelijk terug naar zijn Isabelle. Een kwarteeuw later staat Viktor op het punt door te breken als viroloog, hij heeft een geneesmiddel tegen kanker gevonden en dan komt Juliane ineens weer in zijn leven.

Het boek van Bogaert heeft tijd nodig om op te starten, de eerste paar hoofdstukken weet je eigenlijk niet waar het over gaat. Er lijkt geen chronologie te zijn, de verhaaldelen springen van de hak op de tak en het verhaal verloopt traag. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat het verhaal van Viktor zich over drie verhaallijnen in andere tijden uitstrekt, daarna leest het wat makkelijker.

Vanwege deze vreemde opbouw bouw je als lezer ook geen relatie op met de personages, je weet eigenlijk te weinig van ze om echt sympathie te kunnen voelen voor Viktor, Isabelle of Juliane. Waar de personages dus niet diepgaand worden uitgewerkt, geeft Echo wel een goed sfeerbeeld van een verscheurd Berlijn dat op het punt staat om weer één te worden: “Een dag later zou de eenmaking niet meer dan een gerucht blijken dat even was opgelaaid om vervolgens geruisloos weg te draaien in de afvoer van de vergetelheid.”

Echo bevat veel interessante, grote thema’s. Het grote dilemma over het geneesmiddel tegen kanker en de geldzaken die daarmee gemoeid zijn spelen bijvoorbeeld een grote rol. “Niet alles is namelijk gepatenteerd, financieel is het nog steeds een puinhoop en de levenstijd die me nog rest krimpt sneller dan de tijd die nodig is om iedere mogelijkheid van het platform te benutten.” De liefde, het geloof, de wetenschap, allemaal komen ze voorbij.

Bogaert gebruikt in zijn boek niet een schrijfstijl en hoewel het knap is dat hij de verschillende stijlen toepast op de verschillende situaties in zijn boek, maakt het het geheel alleen maar onleesbaarder. Door het ene hoofdstuk vlieg je als lezer heen vanwege de korte zinnen, door het volgende moet je je met moeite heen worstelen vanwege de vele filosofische en grootse uitspraken die in lange zinnen verweven zijn.

Al met al is Echo een debuut met veel potentie, maar die wordt helaas niet ingelost. De verhaallijnen zijn stuk voor stuk interessant maar worden niet goed genoeg uitgewerkt om de lezer te vatten, ook sluiten ze allemaal net niet genoeg op elkaar aan om indruk te maken of om je na het lezen van dit boek langer over de zaken te laten nadenken. Bogaert maakt zijn verhaal wel rond, maar het voelt niet als een afgesloten geheel.