Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Gelukkig schrijven maakt geen gelukkige lezer

Anne Oerlemans 15 februari 2017 Hebban Recensent
Wat moet je doen om als schrijver een staat van gelukkig schrijven te bereiken? Kees ’t Hart probeert het uit te zoeken in Het gelukkige schrijven. In verschillende essays en beschouwingen gaat hij op zoek naar het gelukkige schrijven in de literaire wereld.

Maar wat is dat gelukkige schrijven waar hij naar op zoek is dan precies? Helemaal duidelijk wordt dat niet, laat staan dat ’t Hart er een eenduidige definitie van geeft. Het dichtst in de buurt komt: ‘Schrijven dus dat in ieder geval onschuld zo lang mogelijk in stand probeert te houden.’ Of: ‘Geef mij de illusies van je boek, de dromen, de wensen, […] het verlangen.’ De essays in Het gelukkige schrijven zijn kort, persoonlijk en behandelen allemaal een andere casus uit de literatuur.

Publiek
In de analyses, beschouwingen en essays komen veel onderwerpen en casussen aan bod, maar ’t Hart werkt niet al zijn bevindingen en ontdekkingen diep genoeg uit. Dit maakt nieuwsgierig naar meer, maar dan ben je bij dit boek niet aan het juiste adres. Om al zijn verwijzingen te kunnen volgen is daarbovenop nog een redelijke kennis aan filosofische begrippen (Derrida, Lacan, Foucault, Freud, Heidegger etc.), literairwetenschappelijke termen, kennis over literaire stromingen en de Nederlandse literatuurgeschiedenis nodig, anders wordt het lezen wel heel ingewikkeld. En dat terwijl het gelukkige lezen volgens ’t Hart juist uit vergeten bestaat: ‘Dat is dus het gelukkige lezen, niet om iets van te leren maar om te vergeten.’

Persoonlijk
Leuk is dat de auteur zijn essays persoonlijke anekdotes en ervaringen meegeeft. Hierdoor krijgen we ook een inkijkje in de leefwereld van ’t Hart. Tegen het einde slaat dit in sommige stukken echter wat door, de bundel lijkt daar bijna een autobiografie te worden. Dit is interessant voor de lezer die iets wil weten over ’t Hart, maar aan het geheel van de verzameling voegt het weinig toe. Sterker nog: de essays zijn los van elkaar interessant, maar de verhouding tot elkaar is soms ver te zoeken. Al met al zitten er interessante stukken tussen en zal ’t Hart er misschien een gelukkigere schrijver van zijn geworden, maar van het lezen word je minder gelukkig.

[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT]

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Anne Oerlemans