Vechtsport, vriendschap en vertrouwen

Joost van Driel debuteerde in 2017 met het wonderschone In het museum. Het boek won de Accolade Beste Zeeuwse Debuut en werd genomineerd voor de ANV Debutantenprijs. Jaren van de tijger is zijn tweede roman. De verwachtingen voor deze nieuwste roman, die eveneens verscheen bij uitgeverij Vrijdag, waren dan ook hooggespannen.

“Il dottore leerde ons stoten als de pantervuist en tijgerklauw, verdedigende blokken als de ankerhand en vlinderpalm, en posities als de paardenstand en kraanvogelstand.” Patrick is een tijger, althans in de school waar hij dagelijks zijn vechtkunst traint. Daarbuiten is hij onderzoeker aan de universiteit en verdiept hij zich in de dodendans. Zijn vriendin Femke, zelf een succesvol onderzoeker, is niet blij met die tijger in Patrick, maar deze blijkt steeds moeilijker te temmen. Kiest Patrick voor een interessant en spannend, gevaarlijk leven met zijn vrienden Ines en Steve of voor de verstandige en saaie Femke?

Van Driel is een verhalenverteller en dat zorgt ervoor dat ook zijn nieuwste roman makkelijk leest. Hij houdt zijn lezer bij de les en weet zijn verhaal precies goed te doseren tijdens zijn vertelling. Je legt het boek niet weg en blijft geboeid, maar toch overtuigt het verhaal van Jaren van de tijger niet. Na het dichtslaan van het boek blijft onduidelijk wat de auteur heeft willen zeggen, waar wilde hij heen?

De personages helpen ook niet echt mee, sterker nog ze zijn allen onsympathiek en moeilijk, of gerust onmogelijk, te peilen. Patrick is het best te omschrijven als iemand die, ondanks zijn leeftijd, in een serieuze midlifecrisis is belandt. Femke lijkt een stabiele factor maar wordt door Patrick als vervelend ervaren en van vrienden Ines en Steve, evenals de andere mensen in de school is geen hoogte te krijgen. De lezer weet op geen enkel moment in het verhaal wat er in de personages omgaat en die diepgang mist in Jaren van de tijger.

Hierdoor blijft het hele verhaal niet hangen en blijft een clue of bedoeling uit. Na het succes van In het museum stelt Jaren van de tijger dus wat teleur. Het is zeker geen slecht boek en interessant ook voor wie zich eens wat meer in de Chinese vechtkunst wil verdiepen, maar voor een grote aanrader heeft het verhaal te weinig impact en diepgang.