Geen concurrent van Tomas Ross

Na een mislukte aanslag op Gust Dewilde, de blonde leider van een nationalistische volkspartij, dringt het besef door dat Nederland wel eens het volgende land zou kunnen zijn waar terroristen het op voorzien hebben. Zonder dat ze het van elkaar weten worden twee Nederlandse mannen die Arabisch spreken, aangespoord om zich in de Haagse moslimgemeenschap te mengen.

Blogger Bart is net door zijn vriendin uit huis gezet en betrekt nu een appartementje in de Schilderswijk. Zijn redacteur wil dat hij gaat infiltreren zodat zijn blogartikelen meer achtergrond krijgen. Voormalig commando Alexander wordt op een dwingender manier door de AIVD bewogen om zijn oor te luisteren te leggen in terroristische kringen. Beide mannen komen elkaar op een gegeven moment tegen. Dat is onvermijdelijk. De vraag is of de bundeling van hun krachten voldoende is om de op handen zijnde aanslag te voorkomen.  

De aanslag die moest gebeuren van Michiel Janzen krijgt een aanbeveling mee van Tomas Ross (die in het dankwoord genoemd wordt vanwege zijn kritische opmerkingen tijdens het schrijfproces): ‘Een thriller waarop ik lang heb gewacht.’ De vraag is wat het boek maakt dat het zo exceptioneel is dat het lange wachten van Tomas Ross eindelijk beloond is.

Een boek over een terroristische aanslag is allang geen uitzondering meer. De uitwerking daarvan in De aanslag die moest gebeuren is ook niet zodanig dat het boek boven de middenmoot wordt uitgetild. Integendeel, tijdens het lezen rijzen er diverse vragen op die niet beantwoord worden. Als bijvoorbeeld twee Marokkaanse mannen door de politie opgepakt worden, waarom blijft er dan een verhuisdoos met belastend materiaal achter in het appartement waarin zij gewoond hebben? En is het echt nodig dat een medewerkster in een verzorgingstehuis zo’n omslachtige en makkelijk door te prikken dekmantel heeft?  Ook het personage Alexander lijkt geen zelfstandige functie in het boek te hebben, behalve dat hij de lezer op de plaatsen kan brengen waar de gebeurtenissen zich afspelen en dat hij de afgezaagde uitleg van de booswicht kan aanhoren.  

Tomas Ross zal voorlopig geen concurrent hebben aan Michiel Janzen. Dat het boek deze beoordeling krijgt, is voornamelijk te danken aan de spanningsopbouw. Hoe denken de terroristen alsnog een aanslag te kunnen plegen en gaat ze dat lukken? Wat dat betreft is het thrillerdebuut van Janzen aardig geslaagd. Nu nog werken aan een mooiere schrijfstijl en een meer uitgebalanceerde plot. Dan zal Janzen een paar stappen dichter bij Ross zijn.