Te literair voor de doorsnee thrillerlezer

De context is in 1971 verschenen. Sciascia schreef het naar aanleiding van een krantenbericht dat hij gelezen had over een man die werd verdacht van een moordpoging op zijn vrouw. De aanwijzingen voor die verdenking wezen er volgens Sciascia op dat de vrouw zelf alles in scène had gezet.
Gaandeweg het schrijven is het verhaal zich op een manier gaan ontwikkelen die Sciascia niet voor ogen had. En dat is te merken aan het boek.
De context begint met een reeks aanslagen op rechters en officieren van justitie. Rechercheur Rogas wordt op de zaak gezet, omdat hij de scherpzinnigste speurder van het land is. Zijn verdenking gaat al snel uit naar ex-gevangenen die ooit ten onrechte gezeten hebben en nu wraak willen nemen op het justitiële systeem.
De context begint al vrij literair met een beschrijving in vogelvlucht van de moorden en het onderzoek van rechercheur Rogas. Pas op pagina 22 is de eerste dialoog te lezen. Het dunne, hoofdstukloze, boekje balanceert vervolgens een poosje tussen een literaire en een detectiveroman, om halverwege helemaal door te slaan naar de literatuur. Het misdaadelement is dan alleen nog maar nodig om verhandelingen over bijvoorbeeld de misbruik van macht aan op te hangen.
Daarmee is De context een boek geworden dat niet bestemd is voor de doorsnee thrillerlezer.
Het is dapper van uitgeverij Serena Libri dat ze dit boek wil uitgeven, want de doelgroep zal niet zo groot zijn. Sciascia zegt in zijn nawoord dat hij er met plezier aan begonnen is, maar dat aan het eind het plezier hem was vergaan. Datzelfde had ik met het lezen van dit boekje.