Pareltje in het genre

Andy McDermott timmert sinds vorig jaar november flink aan de weg met zijn avonturenromans. Het lijkt erop dat hij zijn boeken in hetzelfde tempo schrijft als zijn vaste personages avonturen beleven. In Engeland zijn archeoloog Nina Wilde en ex-SAS lijfwacht Eddie Chase inmiddels op zoek geweest naar Atlantis, de tombe van Hercules en het zwaard Excalibur. Van dat soort dingen. McDermotts boeken worden veelvuldig vertaald; in Nederland is zijn eerste boek nu in vertaling verschenen.

Het is niet voor het eerst dat Atlantis in een avonturenroman voorkomt en het zal niet de laatste keer zijn. In de proloog maakt de lezer kennis met de ouders van Nena die op zoek zijn gegaan naar dit mythische land. Ze komen jammerlijk aan hun einde. Tien jaar later is Nena zelf gedreven om de speurtocht verder te zetten. Ze wil graag dat de universiteit haar daarmee helpt, maar daar ondervindt ze tegenstand. Dan komt er hulp uit onverwachte hoek: een Noorse filantroop heeft om eigen redenen interesse in Atlantis en wil graag de zoektocht van Nena financieren. Samen met Kira, de dochter van de filantroop, en de lijfwachten Eddie Chase en Hugo Castille volgt Nena de aanwijzingen die hen via diverse landen uiteindelijk bij Atlantis moeten brengen. Daarbij worden ze opgejaagd door een groepering die liever niet ziet dat de mensheid de geheimen van Atlantis gaat achterhalen.

De avonturenroman lijkt een eenvoudig genre, maar is dat niet. Je kunt als schrijver een interessante plot hebben bedacht, maar als die slecht uitgewerkt wordt, levert dat een slecht boek op. Daardoor vind je in het grote aanbod van avonturenromans geregeld boeken waarin allerlei achtergrondinformatie op een geforceerde manier wordt overgebracht, of waarin de volkomen emotieloze personages ongeschonden diverse onmogelijke situaties overleven en zich daar in de meest houterige dialogen over uit laten. En soms vind je een pareltje zoals De jacht op Atlantis.

De jacht op Atlantis is een aangename verrassing in het genre. Eindelijk een boek waarin de personages iets menselijks lijken te hebben (niet teveel, want het blijft natuurlijk een avonturenboek), waarin je er niet verzekerd van bent dat je alles overleeft omdat je bij de goeien hoort en waarin vrouwen ook hun mannetje kunnen staan om zichzelf (en mannen, jawel) te redden. McDermott weet op een natuurlijke manier de lezer van informatie te voorzien en is ook in staat om op gepaste momenten humor in het boek te stoppen.

De jacht op Atlantis hangt van de explosieve scènes aan elkaar. In een moordend tempo neemt McDermott de lezer mee over de aardbol, waarbij hij hem amper rust gunt. Zodra een avontuur in een land is afgerond, vindt de lezer zichzelf al in een volgend land. En alhoewel de zoektocht naar Atlantis op zich een cliché is, is de uitwerking van McDermott dat zeker niet. Maak plaats, Clive Cussler. Er straalt een nieuwe ster aan het firmament.