Verfrissend geluid in de spionageliteratuur

Slough House, dat is waar de medewerkers van de Engelse inlichtingendienst terechtkomen als ze tijdens hun carrière de fout in zijn gegaan. Slow horses, trage paarden, worden ze genoemd, als verbastering van Slough House. Het is eigenlijk de bedoeling dat de medewerkers daarna zelf ontslag nemen, maar sommigen laten zich niet afschrikken door het afvoerputje en blijven hangen, onder toeziend oog van Jackson Lamb.  

Lamb kan zijn medewerkers goed gebruiken als hij betrokken wordt bij de zaak van een oude spion die dood in een bus is aangetroffen. Wat was de oude spion op het spoor? De bewoners van Slough House laten merken dat ze nog lang niet verlopen zijn, ook al zijn ze aan de kant geschoven. Al snel blijkt dat er een Russische connectie is. Terwijl ze erachter proberen te komen waar ze precies mee te maken hebben, rijst het vermoeden dat ze een race tegen de klok moeten leveren om een grote ramp af te wenden.  

Dode leeuwen van Mick Herron is het tweede deel in de serie over Jackson Lamb, waarvan in Engeland al zes delen zijn verschenen. De serie heeft veel lof ontvangen vanwege de originele stijl en humoristische toon. Volkomen terecht. Degenen die het eerste deel niet gelezen hebben, maken door de ogen van een kat kennis met de bewoners van Slough House. Stuk voor stuk zit er bij hen, hoe kan het ook anders, een steekje los. Maar allemaal zijn ze, op hun eigen manier, de zaak nog steeds toegewijd.  

Dode leeuwen is een verfrissende, onorthodoxe verschijning in de spionagewereld. Eindelijk een keer geen superheld die met een topconditie de onwaarschijnlijkste capriolen uithaalt, maar mensen die als mislukkelingen zijn weggezet, en desondanks vasthouden aan hun overtuiging dat ze Engeland kunnen beschermen tegen de vijand. Tegen wil en dank zoeken ze soms de samenwerking op bij elkaar, alhoewel ze liever als afzonderlijke (en zonderlinge) individuen hun eigen weg gaan. Herron weet zijn personages allemaal wat mee te geven, maar je krijgt als lezer niet het hele verhaal van ieder van hen te horen. Dat maakt niet uit. Het nodigt alleen maar uit om de hele serie te gaan lezen.  

Over de vertaling moet nog wel een opmerking worden gemaakt. Deze vliegt uit de bocht bij het letterlijk vertalen van uitdrukkingen als ‘op dezelfde pagina zijn’ en ‘water onder de brug’, met als uitschieter de kreet ‘Jesus wept’ die diverse keren door de personages wordt gebezigd en die iedere keer vertaald wordt met het vreemde ‘Jezus barstte in huilen uit’. Daar had iets anders voor bedacht moeten worden.