Gruwelijk verhaal in kinderachtige stijl

Matt Stone is een thrillerschrijver die ooit aardig succesvol was met een drietal boeken die zich een paar honderd jaar geleden afspeelden en daarna besloot een nieuwe serie thrillers te beginnen die Albanië als achtergrond hebben. Deze boeken flopten.
Hopend op betere tijden zit Stone thuis en brengt hij dagelijks zijn dochtertje naar en van school omdat zijn exvrouw daar door haar drukke baan geen tijd voor heeft. Dan ontvangt hij een email van een fan die graag wil dat Stone een biografie over hem schrijft. De eerste betaling ligt al snel in de bus, maar de fan heeft ook nog andere middelen om Stone te stimuleren, bijvoorbeeld door een opengesneden golden retriever in het bed van zijn dochtertje te leggen. Stone weet zich in een hoek gedrukt en ziet geen andere uitweg dan de eisen van de fan in te willigen. De fan, die zich White Devil noemt, blijkt een dodenlijst te hebben aangelegd met allerlei mensen die hem ooit eens hebben dwarsgezeten. In een snel tempo wordt de één na de ander gruwelijk vermoord en kan Stone aan de hand van de details die hij ontvangt alleen maar lijdzaam aan de biografie werken. De moorden zijn regelrechte kopieën van de moorden die Stone in zijn eerdere boeken heeft beschreven. Hij realiseert zich dat het niet lang zal duren voor de politie bij hem op de stoep staat en hij besluit terug te slaan.
Dit klinkt als een prima thriller en dat zou het ook kunnen zijn, als er niet één groot manco was: de kinderachtige schrijfstijl van Johnston. Afgezien van het gruwelijke onderwerp zou je dit zo een 12-jarige kunnen voorschotelen. Dodenlijst barst van de zinnen met uitroeptekens en vragen die zogenaamd spanning moeten oproepen: “Wat was hier de bedoeling van?” en “Had ik een kans om het derde bedrijf te overleven?” Allemaal vragen die Stone de lezer stelt. Voeg daar de simpele dialogen en het raadselachtige handelen van de personages aan toe en dan weet je dat Johnston zijn lezers zeer laag inschat.
Johnston beschrijft ook enkele martelscènes in Dodenlijst die door hetzelfde manco ook niet werken. Als een paar van de slachtoffers zich vlak voor hun dood bedenken dat het niet eerlijk is dat ze vermoord worden, lijkt dat wel heel erg veel op Calimero.
Ik heb me het hele boek verbaasd over de gebeurtenissen. Waarom wil de White Devil dat zijn biografie geschreven wordt? Waarom heeft Stone niet gelijk vanaf het eerste moment de politie ingeschakeld (of al die andere keren in het boek dat de mogelijkheid er was)? Waarom denkt Stone dat hij in zijn eentje ongewapend een seriemoordenaar kan uitschakelen? Waarom neemt zijn hele omgeving klakkeloos allerlei opdrachten van hem zonder enige vragen te stellen? Hoe komt het dat een patholoog-anatoom bij een simpele ophanging niet de doodsoorzaak kan vaststellen?
Johnston heeft in het boek nog een klein subverhaaltje gestopt over een paar mannen die om eigen redenen op zoek zijn naar de White Devil om met hem af te rekenen. Dit subverhaaltje past niet in het grote verhaal en dient waarschijnlijk alleen om aan het eind het één en ander recht te kunnen strijken. De lezer die het tot eind toe volhoudt, krijgt dan nog een cliffhanger voorgeschoteld die na al het voorafgaande ook zijn doel mist.