Zwakke punten

Sinds vorige week is Gone baby gone in première gegaan, een film gebaseerd op het boek Over mijn lijk dat nu opnieuw is uitgebracht onder de titel Gone baby gone en met de filmposter op de voorkant. De voorkant wordt helaas ontsierd door een grammaticale fout: ‘Iedereen zoekt de waarheid... tot ze hem vinden.’ Voor degene die hiervoor verantwoordelijk is: de waarheid is vrouwelijk. Uitgeverij The house of Books is wel zo correct om op de achterkant en in het boek te vermelden dat het eerder is uitgegeven onder een andere titel.
In een kansarme en verpauperde buurt in Boston wordt een vierjarig meisje ontvoerd op het moment dat haar aan drugs vermoorde moeder niet thuis is. De privé-detectives Patrick Kenzie en Angela Gennaro, die al in eerdere boeken figureerden, worden door de naaste familie ingeschakeld om het meisje op te sporen. Aanvankelijk willen ze de zaak weigeren, maar ze worden er toch bij betrokken. En zo raken ze verzeild in een wereld met drugs, kindermishandeling en moord.
Het grootste struikelblok van Gone baby gone is het gegeven dat de beide privé-detectives als burgers volop kunnen meedoen aan het politieonderzoek, bijvoorbeeld het bijwonen van verhoren van getuigen of het meedoen aan het surveilleren van verdachten. Wat dat betreft is het alsof je naar Murder she wrote zit te kijken. De redenen van Lehane om Patrick en Angela nauw te laten samenwerken met de politie zijn niet geloofwaardig.
Een zwak punt in het boek zijn de gebeurtenissen die zich op een bepaald moment afspelen als er losgeld overhandigd moet worden. In de maanden daarna besteedt Angela enkele uren per dag aan het analyseren en interpreteren van wat er toen allemaal gebeurde. Ze kan er niet wijs uit raken, terwijl de belangrijkste aanwijzingen enorm in het oog springen.
Het laatste zwakke punt van het boek is de tijd die Lehane nodig heeft (een kwart van het boek) om de zaken af te ronden. In dit deel worden bepaalde scènes onnodig gerekt, die gemakkelijk veel korter of helemaal weggelaten hadden kunnen worden.
Ondanks deze kritiek zijn er toch redenen om het boek wél te lezen. Lehane kan zijn humoristische verteltrant goed afwisselen met een ingetogen en welhaast filosofische schrijfwijze op de tragische en dramatische momenten dat het verhaal daarom vraagt. Heel knap. Ook het eind van het boek is in al zijn wrangheid zeer mooi om te lezen. Het is te hopen dat de film dit niet verpest heeft door er een Hollywood-einde van te maken.