Deaver is de weg kwijt

In memoriam is de tweede Deaver waarin de hoofdrol is weggelegd voor Kathryn Dance, de politievrouw die een expert is op het gebied van lichaamstaal. Na het vorige boek vroeg ik me af of Deaver iets vernieuwends zou kunnen bedenken op dat gebied om een volgend boek interessant te maken. Hij heeft een dappere poging gedaan door zich te wagen in de virtuele wereld; hoe lees je de lichaamstaal van een verzonnen karakter?
Op een dag verschijnen er in de nabijheid van Peninsula kruizen in de berm van autowegen, met daarop een datum in de toekomst. Al snel blijkt die datum gerelateerd te zijn aan moorden die op die dagen worden gepleegd. En ook blijkt al vrij snel wie daarachter zit: de jonge Travis Brigham heeft onlangs een auto-ongeluk overleefd en wordt sindsdien belaagd via internet omdat men hem de schuld de in schoenen schuift. Hoeveel druk kan iemand verdragen voor hij terug begint te slaan?
Met In memoriam snijdt Deaver een bekend onderwerp aan voor degenen die fora lezen waarop gebruikers ongefundeerd en zonder blad voor de mond hun mening kunnen spuien. Hoeveel schade wordt er aangericht door degenen die anoniem de verschrikkelijkste dingen via fora en blogs de wereld inslingeren, die door anderen als waar worden aangenomen en verder worden verspreid?
Het had een mooi boek kunnen opleveren, maar helaas lijkt Deaver met In memoriam de weg kwijt te zijn. De bekende spanning ontbreekt en ook de beroemde twists van Deaver stellen teleur. Een voorwaarde voor een goede twist is dat de lezer een kans had moeten hebben om hem aan te zien komen. Doorgaans houdt Deaver zich daar ook aan, maar in In memoriam is daar geen sprake van. En ook het einde, waarin Deaver meestal nog met een grote verrassing komt, stelt teleur. Die verrassing komt er wel, maar de hele uitleg die daarbij nodig is komt zo uit de lucht vallen, dat er meer sprake is van bedrog dan van verrassing.
Ook op het gebied van verhaalopbouw laat Deaver het afweten. Naast het hoofdverhaal is er ook ruimte vrijgemaakt voor een subverhaal dat al in het vorige boek begon. Daarin werd een man die in het ziekenhuis lag uit zijn lijden verlost. In In memoriam wordt de betrokkenheid van Dances moeder daarbij onderzocht. Het lukt Deaver niet om beide verhaallijnen evenwichtig naast elkaar te leggen. En dan heb ik het nog niet eens over de Deaver-onwaardige manier waarop dit subverhaal afgehandeld wordt.
De volgende Deaver wordt een Lincoln Rhyme en daarna mag Kathryn Dance het weer proberen. Ik hoop dat In memoriam een tijdelijke inzinking was.