Het verhaal is prima waarbij tijdens het lezen geregeld het hoe-moet-dit-eindigen-gevoel de kop opsteekt.

Sommige flapteksten verraden zo veel over de inhoud van een boek, dat de door de auteur geplande verrassingen en plotwendingen al van tevoren bekend zijn bij de lezer. Zo niet bij Indringer. Een aangename verrassing en een voorbeeld voor andere flaptekstschrijvers.
Indringer is geschreven als een verslag door een headhunter die anoniem blijft en die zijdelings bij het avontuur betrokken was. Hij vertelt over Claire, een moeder van een dochtertje van vijf en een personeelsdirecteur die niet onder wil doen voor de mannen in haar bedrijf. Als Claire op vakantie is in Spanje, verandert haar leven door een voorval in een nachtmerrie. Grote criminelen op de achtergrond hebben haar in de tang en bedreigen haar als ze niet ingaat op hun eisen. Maar dan hebben ze niet gerekend op haar vechtersmentaliteit.
Claire en haar gezin blijken de pionnen te zijn in een internationaal machtsspel met als inzet een toekomstig themapark en een enorm winkelcentrum in België.
De Bruyn laat de aandacht vooral uitgaan naar Claire en haar gezin. Hij laat de lezer kennismaken met de grote criminelen, maar die komt verder niet veel over hen te weten. Het gaat er De Bruyn voornamelijk om wat voor effect hun handelen heeft op het leven van Claire. Hij vertelt dat allemaal op een vlotte manier. Soms iets te vlot, bijvoorbeeld als hij zomaar de begrafenis overslaat van een personage. Het taalgebruik van De Bruyn is redelijk eenvoudig en de dialogen lijken soms onwerkelijk. Maar het verhaal is prima waarbij tijdens het lezen geregeld het hoe-moet-dit-eindigen-gevoel de kop opsteekt.
Het einde is zonder meer geweldig. Ik kan me voorstellen dat er lezers zijn die het onbevredigend vinden, maar ik houd er wel van als een boek zo afloopt.