Pas tegen het einde

als de storm daadwerkelijk losbreekt, laat hij zien dat hij in staat is om de lezer te boeien met actie.,Eric Shaw is een filmmaker die enigszins paranormaal begaafd is. Nadat Alyssa Bradford een filmpje van hem gezien heeft dat mede door die gave geïnspireerd is, huurt ze hem in. Hij krijgt de opdracht naar het stadje te gaan waar haar grootvader is opgegroeid en daar een filmportret van hem te maken. Ze geeft hem een flesje Plutowater mee, een vloeistof die destijds als wonderdrank werd verkocht.
In het stadje ontdekt Eric dat die grootvader een slechte naam heeft. Onder invloed van het Plutowater worden zijn paranormale gaven versterkt en ziet hij visioenen van lang geleden. Samen met een student die een scriptie schrijft over die geschiedenis gaat hij op onderzoek uit. Ze worden geholpen door een oude vrouw (die het ene moment 86 is en dan weer 68 maar dat kan aan de vertaling liggen) die al haar hele leven in het stadje woont en zich bezighoudt met weersvoorspellingen. En de voorspelling is dat er een grote storm op komst is.
Dit gegeven zou een mooie griezelroman kunnen opleveren; op de voorkant wordt Dennis Lehane geciteerd die zegt: "Koryta kan tippen aan Stephen King". Daar is echter wel meer voor nodig dan een plot van een griezelverhaal. Koryta heeft een schrijfstijl waarbij hij geregeld de gedachten van zijn personages verwoordt in zinnen als: ‘Dat kon hij toch niet laten gebeuren’ en ‘Wie zou het nou merken dat hij een slokje zou nemen?’ Zinnetjes die het prima doen in een jeugdboek. W.G. van der Hulst heeft er een heel oeuvre mee kunnen schrijven. Maar schrijven voor volwassenen behoeft andere technieken.
Pas tegen het einde, als de storm daadwerkelijk losbreekt en Koryta die gedachtezinnetjes voor een poosje laat varen, laat hij zien dat hij in staat is om de lezer te boeien met actie. Maar daarmee is de hele weg naar de actie nog niet vergeten. Stephen King kan vooralsnog rustig slapen.