Uitglijer

Dave Lewis is een flierefluiter die graag zou doorbreken als goochelaar, maar zich moet behelpen als redacteur van een blaadje dat kritsch zaken aan de tand voelt, zoals paragnosten die met overledenen kunnen communiceren. Dankzij een erfenis van zijn ouders hoeft hij zich niet te druk te maken over zijn financiën. In de liefde heeft hij eenzelfde zorgeloze houding; hij heeft al behoorlijk wat vriendinnetjes versleten.
Detective Sam Currie begint te vermoeden dat Lewis bij wat vreemde zaken betrokken is. Zijn naam duikt op bij een mishandeling van een vrouw en hij blijkt ook zijdelings iets te maken te hebben met een paar vrouwen die vastgebonden op bed zijn gevonden en die zijn overleden aan uitdroging. Tijdens hun doodsstrijd gebruikte de moordenaar hun mobieltjes en emailadressen om de buitenwereld gerust te stellen en op afstand te houden, om na hun dood een sms te versturen met de tekst: ‘Je hebt haar dood laten gaan’.
In de Crimezonerecensie van zijn vorige boek wordt gesteld dat Mosby nog moet groeien als schrijver. Dat geldt ook voor dit boek. Zeker, Mosby laat zien dat hij goed personages kan uitwerken. Een aantal mensen krijgt een dramatische achtergrond mee, zoals een drugsverslaafde zoon die is overleden, een broer die lang geleden in de bossen is vermoord en een vader die zijn kinderen misbruikte. Mosby is overtuigend in de beschadigde karakters die hij op papier zet. Maar tegelijkertijd weet hij niet goed raad met de achtergrond die hij voor hen bedacht heeft. In een paar gevallen wordt er geen vervolg aan gegeven, terwijl hij wel de voorzet daartoe geeft.
Afgezien daarvan oogt Niemand die je hoort als een evenwichtige thriller en lijkt Mosby het verhaal helemaal in zijn handen te hebben, totdat de plot in de laatste veertig bladzijden ontspoort. Wat leek op een goed uitgebalanceerd verhaal wordt dan ruw de nek omgedraaid waarna Mosby vervolgens met een uiterst geforceerde plot op de proppen komt. Opeens is elk logisch handelen van de personages zoek en blijven er nog allerlei vragen onbeantwoord.
Het is zonde van het einde, want de hele aanloop daar naartoe is wel de moeite waard. Als Mosby leert om de plot soepeler in het verhaal te laten vallen, kan hij nog een goede auteur worden.