Tijd voor een eigen held

Het personage Jason Bourne behoeft geen introductie meer. Ludlum heeft drie boeken over Bourne geschreven en met De Bourne sanctie is dat Van Lustbader ook gelukt.
Bourne moet opnieuw in actie komen. Het zwarte legioen, een moslimgroepering in Rusland, is van plan om de economie in Amerika een zware slag toe te brengen. Van Lustbader zal het boek geschreven hebben voordat duidelijk werd dat Amerika door de hypotheekcrisis prima zelf in staat was om de eigen economie te beschadigen. Bourne wordt op het spoor van de groepering gebracht en dat brengt hem via Rusland naar München en uiteindelijk weer terug in Amerika.
Daarnaast speelt nog een tweede verhaallijn. Na het overlijden van de vorige directeur is er nu een vrouw aangesteld als hoofd van de CIA. Enkele kopstukken kunnen dit niet verkroppen. Ze besluiten haar ten val te brengen door haar connectie met Bourne te onthullen, maar daarvoor moeten ze hem wel eerst te pakken krijgen.
De Bourne sanctie staat bol van de actie en de spanning. Jason Bourne wordt neergezet als een superheld en enkele van de andere personages onderschrijven een paar maal dat niemand in staat is te doen wat Bourne kan doen. Hierdoor zou De Bourne sanctie al snel een cliché-spionageverhaal kunnen worden met bordpapieren figuren, maar Van Lustbader voorkomt dit, door enkele personages enigszins een achtergrond mee te geven waardoor de lezer meer begrip voor hun handelen kan opbrengen. Dit gaat niet ten koste van het tempo, maar geeft het boek juist genoeg diepgang om gunstig af te steken bij de doorsnee spionageroman.
Wat wel ten koste van het tempo gaat is de tweede verhaallijn. De beide verhaallijnen worden niet met elkaar in verbinding gebracht op een kleine gebeurtenis na. Het verhaal hoe de directeur van de CIA in de val wordt gelokt, had met gemak weggelaten kunnen worden. De eerste verhaallijn is sterk genoeg om het hele boek te dragen.
Bij een boek als De Bourne sanctie is het de vraag of het terecht is dat een schrijver verder gaat met een hoofdpersoon van een andere schrijver, of dat hij zelf een eigen hoofdpersoon moet verzinnen. Dit boek is mijn eerste Bourne, maar vergeleken met de andere boeken die ik van Ludlum heb gelezen, vind ik dat Van Lustbader zelf in staat moet zijn om een held te bedenken in plaats van voort te borduren op een karakter van Ludlum. Zijn actiescènes en schrijfstijl zijn geen fletse kopie, zodat hij niet een grote naam als Ludlum nodig heeft om zijn boeken aan de man te brengen.
De referenties naar het vorige bestaan van Bourne die in het verhaal naar voren komen en zelfs het mooie einde waarin nog iets uit zijn verleden wordt onthuld hadden ook gewerkt als Van Lustbader met een eigen hoofdpersoon was gekomen.