TMF-clip op papier

Anyhow en Lapeace komen elkaar voor het eerst tegen op negenjarige leeftijd op een schoolplein en vanaf dat moment is het al mis tussen de twee. Ruzies en vechtpartijen zijn aan de orde van de dag, tot ze op een keer wapens meenemen naar het schoolplein, waarna ze van school geschorst worden. Anyhow en Lapeace komen beiden in verschillende bendes terecht.
Zo’n vijftien jaar later, in 1996, ontstaat er een schietgevecht tussen de twee als ze naast elkaar staan te wachten voor een verkeerslicht. Het schietgevecht kost een aantal onschuldige omstanders het leven. Een bendelid heeft een filmpje gemaakt van de schietpartij, dat daarna is opgeborgen. Als Anyhow bij een inbraak opgepakt wordt, beloven twee agenten hem vrijstelling als hij hen Lapeace kan leveren als de moordenaar van de omstanders. Een strijd om het filmpje barst los.
T.H.U.G. L.I.F.E. speelt zich af tegen een achtergrond van R&B, hiphop en gangsta/soul-rap waarbij de nadruk ligt op merknamen, het uiterlijk vertoon en status van de personages en waar vrouwen gereduceerd zijn tot lustobjecten. Alsof je een TMF-clip zit te lezen. Het verhaal is doorspekt met de buitenlandse termen die bij dit wereldje horen: hoods, nigga, mothafucka, cuz, blunt... Ter illustratie: ‘De lolo’s van de homies van de North zijn vorige maand op de ‘Shaw aan barrels geschoten door een paar Brims’.
Voor nietingewijden maakt dit het doornemen van het boek een vermoeiende leeservaring.
Sanyika Shakur is zelf bendelid geweest en heeft daarvoor in de gevangenis gezeten, dus hij kent het wereldje als geen ander. Daar heeft hij ook zijn huidige naam aangenomen; daarvoor heette hij Kody Scott. Zijn personage Lapeace heeft hij ook voorzien van de achternaam Shakur. T.H.U.G. L.I.F.E. speelt niet voor niks in 1996. Shakur heeft het gegeven dat de artiest Tupac Shakur na een bokswedstrijd van Mike Tison in Las Vegas werd neergeschoten opgenomen in het boek als een subverhaal dat verder niets toevoegt aan het hoofdverhaal.
T.H.U.G. L.I.F.E. is behoorlijk subjectief geschreven vanuit de gangsta-wereld waarbij afgegeven wordt op de blanke suprematie. De eigen fouten en overtredingen worden grif door de vingers gezien en er wordt geen enkel geweld, tot marteling en moord aan toe, geschuwd om het vermeend gelijk te halen.
Daardoor is T.H.U.G. L.I.F.E. een boek geworden dat waarschijnlijk alleen door mensen die in die scene zitten met instemming gelezen kan worden. Maar of die het cool vinden om een boek te lezen?