Gezapig begin naar gruwelijke climax

Na een welverdiende vakantie in Hawaïi met Tommy gaat Smoky Barrett, de hoofdpersoon van Cody Mcfadyens vorige boeken, terug naar haar werk.
Dat werk laat niet lang op zich wachten. Op de bruiloft van haar collega Callie wordt er een vreemd pakketje uit een auto gedumpt: een vrouw die jarenlang gevangen heeft gezeten zonder zonlicht te hebben gezien en met littekens van martelingen.
Smoky en haar team bijten zich hier gelijk in vast, wars van de vraag of deze zaak wel voor hen bedoeld is. Als ze gaan onderzoeken of er meer slachtoffers zijn gevonden met dezelfde uiterlijke kenmerken, komt er een gruwelijke waarheid boven water.

Cody Mcfadyen mag inmiddels bekend staan om zijn maagomdraaiende thrillers. Wie dat ook verwacht van Tijd om te sterven, wordt in eerste instantie geconfronteerd met een vrij gezapig begin. Smoky beschrijft haar heerlijke vakantie en eenmaal terug introduceert ze eerst haar collega's en vrienden aan de lezer met allerlei details uit vorige boeken. En net als je je afvraagt of Mcfadyen zijn touch verloren heeft, begint de sinistere plot zich langzaam te ontwikkelen en voert de auteur je via inkijkjes in de jeugd van de moordenaar en de schimmige wereld van de chatrooms op internet naar de verschrikkelijke afwikkeling. Na driekwart van het boek slaat Mcfadyen opeens keihard toe en deelt hij dreun na dreun uit, de om genade smekende lezer in verbijstering achterlatend.

Jawel, Mcfadyen lapt het hem weer. Tijd om te sterven is weer een boek geworden waar je er voor je eigen gemoedsrust niet teveel van moet lezen. Vijf sterren voor zulk materiaal. Maar tegelijkertijd is de aanbeveling 'lees dit boek niet' ook op zijn plaats.