Niet meer dan strandlectuur

Een bekende televisiepresentator ontwaakt in een hotelkamer, met zijn handen geboeid. Hij blijkt niet alleen te zijn. Tegelijkertijd met hem ontwaken daar nog vijf mensen. In het bad van die hotelkamer ligt een man, om het leven gebracht door messteken. Wie hem heeft vermoord? Daar draait het hele verhaal om.

Via de televisie vernemen Morgan Sheppard, de presentator, en de overige aanwezigen dat één van hen de moordenaar is. Het is aan Sheppard om binnen drie uur de dader te vinden. Mocht dat niet lukken dan wordt de hotelkamer tot ontploffing gebracht. De klokt loopt. Tik tak.

Het is geen wonder dat Sheppard gevraagd wordt om de moordenaar te onthullen. Zijn bijdrage als kleine jongen bij het oplossen van een moord zorgde ervoor dat hij een detectiveprogramma kreeg waarmee hij dagelijks op de buis komt en hij menig zaak oplost, ook al omdat hij het niet zo nauw neemt met de waarheid. En die houding lijkt hem nu op te breken.

Een groepje mensen ontvoeren, ze samenbrengen in een hotelkamer met een lijk en deze kamer zodanig prepareren dat er niet uit te ontsnappen valt. Hoe kun je zoiets ensceneren? Deze en andere vragen komen regelmatig boven bij het lezen van Tik tak, het debuut van Chris McGeorge die een cursus creatief schrijven volgde. Creatief is Tik tak zeker, maar daar is dan ook wel alles mee gezegd. McGeorge heeft zelf ook door dat de plot regelmatig rammelt. Aan het eind probeert hij uit te leggen hoe bepaalde dingen mogelijk zijn, maar die gekunstelde verklaringen kunnen geen doorvragen verdragen.

Tik tak is effectbejag pur sang. Het moet vooral spannend zijn en ook het liefst zo snel mogelijk, zodat de lezer geen tijd heeft om zich dingen af te vragen. Praktisch elk hoofdstuk eindigt met een onheilspellende zin, gevolgd door drie puntjes… Oei, hoe zal dit aflopen? Snel verder lezen.

Voorin het boek worden de personages voorgesteld door middel van een korte beschrijving, en daarmee krijgen ze meer inhoud dan ze in het verhaal zelf hebben. De hotelkamerpersonages mogen hun tekst opzeggen als ze aan de beurt zijn, maar zodra ze hun doel gediend hebben, gaan ze voornamelijk kleurloos op in de achtergrond. Meer emotie dan ‘we willen hieruit’ uiten ze niet. Dat zou prima zijn als dit een filmscenario was, en eigenlijk leest Tik tak ook zo. Maar een boek vraagt nu eenmaal een andere aanpak.  

Tik tak is nu niet meer dan strandlectuur. Lekker spannend met de oppervlakkige schijn dat de plot staat als een huis. Gelieve verder niet na te denken.