Een humoristisch boek met vermakelijke dialogen

In Zwarte piste  maken we kennis met een nieuwe figuur in thrillerland. En wat voor een. ‘Ik ben de koning der klootzakken,’ zegt commissaris − of eigenlijk 'vicequestore' − Rocco Schiavone over zichzelf. Daar zit geen ongelogen woord bij. Overgeplaatst uit Rome vanwege misdragingen zit Schiavone zeer tegen zijn zin sinds vier maanden in het skigebied Champoluc. Met nog grotere tegenzin begint hij aan een moordzaak. Een lichaam is nabij een piste door een sneeuwkat aan pulp gereden. Wie heeft dat lichaam onder de sneeuw verstopt?

Zwarte piste  is het derde boek van Antonio Manzini en voor zover ik kan nagaan het eerste over deze opmerkelijke politieman. Schiavone kwam wél al eens eerder voor in een kort verhaal dat Manzini voor een bundel over Italiaanse speurders schreef.

Antonio Manzini maakt het de lezer niet makkelijk om enige sympathie op te vatten voor zijn speurder. Schiavone is een ongemanierde man die elke dag begint met een joint, betrokkenen bij het onderzoek intimideert en slaat en zonder enige bedenkingen het slechte pad opgaat als hij daaraan kan verdienen.
Zodra je gewend bent aan de aparte stijl van Manzini en zijn held, wordt Zwarte piste  een humoristisch boek met vermakelijke dialogen, dat zich op het eind ontpopt als een ware whodunit. Manzini weet op een treffende manier de kou van het wintersportgebied te beschrijven en hoe Schiavone, die dat klimaat niet gewend is, daarmee om leert gaan.

Je loopt met hem weg of je verafschuwt hem, maar vergis je niet in Schiavone. Op het eerste gezicht lijkt hij een bullebak, maar onder dat laagje laat Manzini zien dat zijn personage een klein hartje heeft. Schiavone kan zich scharen in het rijtje markante politiemannen dat de thrillerwereld kent.