Meeslepende familiekroniek

“Het was prachtig om te zien hoe haar concentratie naar binnen gericht was, alsof ze haar dansende lichaam voelde in plaats van het te sturen.”
(De eeuw van Carlos Moreno Amador – Onno Wesseling)


In een parktuin vlak bij de Pont Neuf in Parijs ontmoeten twee mannen elkaar. De schemering is al ingevallen. De jongste man ontvangt drie handgeschreven boeken, die hem antwoorden uit het verleden moeten geven. Onder het licht van een lantaarnpaal begint hij te lezen.
Zo begint De eeuw van Carlos Moreno Amador, de debuutroman van Onno Wesseling.

Het is 1899 wanneer de jonge diepgelovige Antonio Moreno de armoede in Italië ontvlucht en zijn geluk in Argentinië beproeft. Hij wil daar een kerk bouwen voor Gods eer en glorie, maar belandt in een harde wereld waar dood, onheil en armoede op de loer liggen. God houdt zich niet altijd aan zijn woord. Antonio moet de kost verdienen met smerig en zwaar werk. Door het oefenen van de tango slaagt hij erin de liefde van de mooie maar beschadigde Ana te winnen. Een groot offer, want hij ervaart deze dans als een sensuele vervloeking. Uit hun huwelijk wordt Carlos geboren, maar Antonio slaagt er niet in zijn zoon te behoeden voor de godtergende tango.

De geschiedenis herhaalt zich in 1927. Net als zijn vader in 1899 deed, ontvlucht ook Carlos zijn geboorteland. Met zijn lief Miguela waagt hij de sprong naar Europa. Berooid en zonder onderdak weten ze zich uiteindelijk rijk te dansen in Parijs. Wie had kunnen bedenken dat een Franse vioolspeler hun leven zo zou veranderen? Met zijn hulp beginnen ze een dansschool en de Parijse chic ligt aan hun voeten. In dit zo voorspoedige leven wordt hun zoon Léon geboren. Maar dan in 1940 ‘marcheert het Duitse tuig onder de Arc de Triomphe door’ en gaan Duitse strijdliederen het gevecht aan met de tango. Voor de Joodse Miguela heeft het dragen van de gele ster grote gevolgen.

Wesseling (dit jaar verscheen zijn succesvolle roman: Suiker) debuteerde in 2013 met deze meeslepende familiekroniek, terecht genomineerd voor De Bronzen Uil voor de beste Nederlandstalige debuutroman. Met sterk metaforisch taalgebruik verbindt hij onvoorwaardelijke liefde met de hartstocht voor de tango. Het roerige leven en de tragiek van een Italiaanse emigrantenfamilie beschrijft hij even boeiend als de kracht en de intimiteit van de tango, ongetwijfeld geholpen door zijn klassieke achtergrond als zanger en zangdocent. Het refereren aan de grote razzia in het Vélodrome d'Hiver, Parijs 1942, is al net zo ontroerend als de geputte hoop uit de zang van een kleine vrouw, die in een café ‘La vie en rose’ zingt. Woorden die in het verhaal een mooie symboliek krijgen en een subtiele ode aan Édith Piaf zijn.


Ook geschreven voor Literair genootschap "eindig laagland"