Tsjak tsjak tsjak ...

No worries. Bestsellerauteurs verkopen hun nieuwste boek altijd. Linwood Barclay is er zo een. Maar het blijft de vraag wat een grote lezerskring doet als je een keer een miskleun schrijft, als er God verhoede een maandagochtendboek uit je pen vloeit. Kan tenslotte iedereen gebeuren.

In zijn nieuwste boek Niemand hoort het maakt Barclay een uitstapje naar iets wat schuurt aan het occultisme. Schuurt aan … want wat te denken van een op hol geslagen typemachine die haar eigen teksten bedenkt en uittypt. Tsjak tsjak tsjak, bij voorkeur in het holst van de nacht. Geen gewone typemachine dus. En dan gaat het ook nog om een klassieke Underwood, zo’n collector’s item. Een antiek en loodzwaar ding, compleet met ‘vieze vingers’-inktlint en letterstangetjes die altijd in elkaar vastkleven. En een kabaal dat die druktoetsen maken! Tsjak, tsjak, tsjak. Paul Davis krijgt zo’n Underwood, van zijn vrouw. Bedoeld als oppepper en inspiratiebron vanwege een traumatische ervaring waarbij Paul haast het leven liet. Psychologische sessies lijken hem weliswaar uit zijn voortslepende depressie te helpen, maar als twee vermoorde vrouwen vanuit het hiernamaals via de Underwood met hem gaan communiceren, gaat het subiet bergafwaarts met Paul, en met het verhaal. Tsjak tsjak tsjak.

Soms kan een beetje horror best scherpzinnig uitpakken, zelfs komisch zijn. En toegegeven, je wilt ondanks alles weten hoe het verhaal van Niemand hoort het afloopt. Is het inderdaad horror à la Stephen King of worden we hier een partij in het ootje genomen? En hóé dan? Punt is, je bedenkt het niet bij iemand als Barclay. Klopt dit wel? Verwarring alom. Wat moet je bij hem van bovennatuurlijk geklets en psychologische prietpraatsessies verwachten? En wat te denken van personages die maar geen gestalte, geen body krijgen? Slaapverwekkende dialogen. Een vlakke haast kinderlijke schrijfstijl. Aan spontaniteit geen gebrek, wel aan raakpunten of een vloeiend verhaal. Kortom, het lijkt allemaal te makkelijk geschreven en minder goed uit de verf te komen dan dat we van iemand van Barclay's kaliber mogen verwachten. Jammer.

Ook jammer van de plot die je van mijlenver ziet aankomen en aan het eind – als de rek uit het verhaal is − nog eens haarfijn wordt uitgelegd, waarna abrupt een even bizarre als ongeloofwaardige draai uit de hoge hoed wordt getoverd. What was Barclay thinking? Een auteur die zijn lezers onderschat is misschien nog wel het ergste.
Komt dit nog goed? Vast wel. Want we weten waartoe de man in staat is. En gelukkig zijn fans van nature vergevingsgezind, dat is mooi en goed. Zij zullen dan ook snel vergeven én vergeten. Zo ook ik. Laten we dus vol verwachting uitzien naar zijn volgende boek.