Het boek boeit van de eerste tot de laatste letter. Daarbij zijn extra complimenten op hun plaats vanwege de puntgave plot.

De rode draad in Vermoorde onschuld van Joy Fielding is dat psychische en lichamelijke verwaarlozing in iemands jeugd onverbiddelijk van invloed is op het verdere leven. De negatieve draagwijdte wordt versterkt door het maken van verkeerde keuzes. Deze (on)bewuste keuzes lijken op het willen hechten aan het oude en vertrouwde levenspatroon, want terugkerend misbruik — hoe boosaardig ook – — biedt een bepaalde vorm van zekerheid. Dit verhaal gaat over oorzaak en gevolg van misbruik, toevalsfactoren en dat de cirkel bij misbruik van zowel mannen als vrouwen altijd rond is. Het thema kan u tegenstaan, maar geweld wordt niet expliciet beschreven, de psychische spanning telt.

De ex-Afghanistansoldaten Tom en Jeff sluiten in hun stamkroeg een weddenschap af met de aantrekkelijke Suzy. Een versierspelletje waaraan Will, de jongere broer van Jeff, nolens volens meedoet. Waarom laat Suzy zich tot deze versierpoging verleiden en kiest zij de rustige Will als overwinningstrofee? De hanige Jeff en Tom kunnen hun verlies nauwelijks accepteren. Ze weten nog niet dat Suzy getrouwd is en zwaar vernederd en misbruikt wordt door Dave, haar man. Als hij Suzy betrapt, zijn de rapen flink gaar en wordt de situatie levensgevaarlijk. Na 50-60 pagina's weet je het zeker: de temperamentvolle mannen zijn ongelooflijke hufters, arrogant, opgefokt en zwaar gefrustreerd. Met hun seksistische opmerkingen en hun korte-lontjes-gedrag maken ze iedereen het leven zuur. Jeff is vergaand asociaal, maar vooral Tom, psychopaat in spe, is iemand om bang van te worden. Dave heeft een verziekt ego met een behoorlijke gedragsstoornis.

Het verhaal heeft vaart en Fielding doet hoogstens terloops aan sfeerbeschrijvingen. De bondige rechttoe rechtaangesprekken staan centraal en zijn veelal in de derde vorm beschreven, ook die de personages in hun hoofd voeren. Dat Fielding ondanks de platvloerse gesprekken een hoge psychologische spanning weet te bereiken, is heel knap. Pas later gaat ze dieper de karakters in en krijgen we meer inzicht in emoties en gedachten. Jeffs confrontatie met zijn verbitterde ego is fraai beschreven en zijn stoere, rauwe taal lijkt verdwenen. Fieldings vertelstijl verandert geleidelijk en wordt een staaltje van prachtig opgebouwde verhaalstructuur. Het boek boeit van de eerste tot de laatste letter. Daarbij zijn extra complimenten op hun plaats vanwege de puntgave plot. Fielding is een knappe bespeler van onze psyche en zet ons tot de laatste pagina'’s op het verkeerde been. Leuk dat zij de lezers, – die voor haar alles de moeite waard maken,” nog even bedankt. Idem dito, Joy, we zijn een dankbaar ‘slachtoffer’.

Nieuwsgierig naar de betekenis van de boekafbeelding vond ik de volgende typerende uitleg: “Een mannetjesbidsprinkhaan die een vrouwtje ruikt en wil paren, benadert haar heel voorzichtig en bespringt haar van achteren en grijpt zich dan stevig vast. Als hij het niet goed doet, zal het vrouwtje hem grijpen en direct toehappen”.