Constante en hoogwaardige kwaliteit

“Hij hield van het ochtendlicht omdat het nog niet gebruikt was. Er kon van alles gebeuren met zulke zachte, roze lippen die zich op de wereld drukten, en hij nam een moment – voor zichzelf alleen – voor hij het meisje de silo uit sleurde.”

John Hart weet me altijd te pakken. Net als in zijn vorige vier boeken hanteert hij een wondermooie maar ook uiterst beklemmende schrijfstijl. Hierin verslapt hij niet. Zijn boeken zijn dan ook van een constante en hoogwaardige kwaliteit.

Weg zonder genade is Harts vijfde standalone in tien jaar tijd. Ook nu weer schetst Hart het desolate en trieste leven van zijn personages en is het donkerte en somberman/-vrouw troef. Je betrapt de auteur niet gauw op vrolijke noten of op enige luchtigheid of relativering. Vanuit diverse karakters (in de derde persoon, waardoor de lezer nog meer de hulpeloze toeschouwer wordt) vertelt Hart over hun uitzichtloosheid, de nachtmerries, kwellingen en jeugdtrauma's, over ontvoerde, verkrachte en vermoorde meisjes en jonge vrouwen. Kinderen die hun ouders teleurstellen, ouders die hun kinderen teleurstellen. Een kind dat wraak neemt voor de moord op zijn moeder, een fatsoenlijk lijkende en gedreven politieman die dertien jaar (wel of niet onschuldig?) in de gevangenis zit. Wat hebben het bikkelharde regime en de martelingen met hem gedaan?

Elizabeth, een jonge rechercheur met een gedwongen time-out bij de politie, heeft ook zo haar diep weggestopte trauma's. Uitgestoten door haar collega’s trekt ze haar eigen plan. In deze benauwende machteloosheid blijft Elizabeth als enige in de veroordeelde politieman geloven. Of dat terecht is, laat Hart lang in het midden. De anonieme moordenaar komt ook aan bod, maar blijft op de achtergrond. Bij Hart gaat het niet per se om de crimineel en de misdaad, maar om de slachtoffers, de getroffenen.

Moeiteloos en in voortschrijdend tempo leidt Hart ons door ieders ellende, hij schakelt van de ene plotlijn naar de andere en komt steeds met fraai getimede onthullingen. Dit geldt zeker voor de plotfase, want dan breekt echt de pleuris uit. Hart houdt van verrassingen en zet zijn tanden er nog even lekker in.
De indrukwekkende intro, de al vanaf pagina één genadeloos oplopende spanning, de plotwendingen, de psychologische drijfveren, het blijft allemaal boeien. Maar bovenal raakt Hart de kern van sterk invoelbare angsten en weet hij de boosaardigheid van de slechteriken bloot te leggen. En geen overbodig woord, want de auteur doet niet aan prietpraat. Als je in deze mallemolen van ingrediënten een geloofwaardige en indrukwekkende literaire thriller kunt schrijven, ben je groot! En dat ís Hart.